We komen aan in Sihanoukville, een klein stadje aan de kust waar we twee dagen gaan relaxen. Eindelijk! Ik lig dan ook de rest van de middag aan het zwembad.
’s Avonds hebben we barbecue op het strand. Ik bestel een seafoodmix voor de bbq en een cocktail. Dat voelt goed…
We krijgen van alle kanten flyers voor gratis drankjes en happy hours. Het doet me denken aan Chersonissos en Playa de Palma. Als er op het strand ook nog vuurwerk wordt afgestoken krijg ik echt een vakantiegevoel. We gaan er dan ook even flink tegen aan die avond.
De volgende dag slaap ik heerlijk uit en laat me verwennen met een massage, een manicure en pedicure, alles voor enkele euro’s. Ik ben weer helemaal bijgetankt en klaar voor het volgende land. VIETNAM.

Na een lange en hobbelig busreis komen we aan bij een klein plaatsje op de grens, genaamd Chau Doc waar we overnachten. Ik ga mee met de excursie waarbij we een boottocht maken over de Mekong Delta. Ik vind het eerlijk gezegd nogal tegenvallen, waarschijnlijk een combinatie van moeheid, heimwee en keiharde regen. Ik laat de motortocht om de zonsondergang te zien dan ook aan me voorbij gaan en ga om 20.00 uur slapen. Ruim 11 uur later word ik wakker, het was duidelijk even nodig. Ik voel me stukken beter en kijk uit naar Ho Chi Minh /Saigon.

Het verschil met Cambodja is enorm, zeker als we de grote stad binnenrijden. De hoge gebouwen rijzen aan weerskanten en grote billboards verschijnen aan de kant van de weg. In het begin zie ik nog veel fietsers, maar al snel worden dat veel brommers. In Saigon rijden namelijk meer dan 5 miljoen brommers en om te weten hoe dat eruit ziet moet je echt naar Vietnam komen!
Leuk om te zien dat de mensen ook echt van die Vietnamese hoedjes en bamboestokken dragen met aan weerszijde zware manden vol producten. We komen laat in de middag aan en bezoeken de grote Ben Thanhmarkt waar ik nog wat souvenirs koop. ’s Avonds hebben we weer groepsdiner waar we afscheid nemen van de 2 Japanners en 3 nieuwe mensen (een Engels stel en Duits meisje) verwelkomen.

De volgende morgen gaan we naar de Cu Chi tunnels van de Vietcong. Vanaf het moment dat ik er thuis over las kreeg ik al hartkloppingen. Je kunt zelf de tunnels in maar ze zijn zo vreselijk smal dat je op moet passen dat je niet klem komt te zitten. Dat het ook pikdonker is en 40 graden maakt het er niet veel aantrekkelijker op.
We krijgen eerst een documentaire te zien hoe het allemaal is ontstaan met enkele gezinnen die een tunnel bouwden om zich in te verschuilen. Om de tunnels later aan elkaar te koppelen er een ware ondergrondse stad is ontstaan. Het is echt een meesterwerk, tunnels compleet met keukens, eetruimtes maar ook zelfs een ziekenhuis.

Als we daadwerkelijk bij de tunnels komen besluit ik er toch in te gaan. Ik voel me min of meer verplicht om te voelen hoe het was na het zien van de documentaire. Maar ik vind het doodeng!
Het is pikkedonker en ik zie niet waar ik heen moet, zweet me een ongeluk en raak lichtelijk in paniek. Ik voel allerlei vreemde insecten rond me vliegen maar zie uiteindelijk licht!
Nou ja weer een ervaring rijker in ieder geval.
Verder zien we nog de vallen die gemaakt werden voor de Amerikanen, die voornamelijk bestaan uit enorm spiesen. Ook kun je nog schieten als je wilt, maar ik vind het nogal cru eerlijk gezegd.
We sluiten af met een echte Vietcong maaltijd (zie foto), het smaakt niet echt lekker, maar ik zal het opeten!

Na de tunnels ga ik naar het Museum van Oorlogsmisdaden. Ik had me misschien iets beter voor moeten bereiden want het hakt er weer aardig in. Maar ja hoe bereid je je op zoiets voor?
Het museum bestaat uit 3 verdiepingen waar je beelden te zien krijgt van de misdaden die zijn gepleegd, de communicatie uit verschillende landen uit die tijd, de gebruikte wapens, maar ook de kinderen die later zijn geboren maar vanwege de chemische stoffen totaal verminkt en misvormd zijn. Echt gruwelijk om te zien. Het zijn realistische beelden gemaakt door Japanse fotografen. Ik vraag met af hoe die er aan toe zijn na het vastleggen van al deze nachtmerries.
Je krijgt in ieder geval een goed beeld van de dramatische tijd toen en de gevolgen nu nog. En dan te bedenken wat nu daadwerkelijk de reden was… Mijn Tour of Duty gevoel van vroeger voelde toch heel anders.

Ik wandel de rest van de middag nog langs de Notre Dame, al valt deze uiteraard compleet in het niet bij de echte en breng een bezoek aan het oude postkantoor, ontworpen door Gustav Eiffel (ja die van de toren). Na deze zware en indrukwekkende dag stappen we s’avonds op de nachttrein om aan weer een heel andere ervaring te beleven. We slapen met z’n 4-en in een coupe op stapelbedden. Tijdens de 12 uur durende treinreis slaap ik heerlijk!
Om 5.30, 2 uur eerder dan gepland, komen we aan en krijgen 5 minuten om wakker te worden en uit te stappen. Het is een grote chaos van net wakker geworden mensen en enorme rugzakken. Ik moet lachen om alle gevouwen gezichten. Want waar maken we ons druk om! We hebben 2 dagen strand voor de boeg en dat met 36 graden en zon!

PS: foto's volgen als mijn internetverbinding beter is.