Om 6.00 uur gaat de wekker op onze eerste dag van de 4-daagse Inca Trail. Terwijl iedereen thuis lekker van de tweede kerstmaaltijd geniet rijden wij met de bus naar het startpunt.
We ontmoeten onze 17 ‘porters’ die onze spullen gaan dragen en we ontmoeten onze kok. We krijgen wandelstokken en slaapzakken, stempelen ons paspoort bij de ‘grens’ en gaan van start!

In totaal gaan we 45 km klimmen en dalen. Ik ben heel benieuwd hoe zwaar het daadwerkelijk zal zijn. De dag is zonnig dus we mogen blij zijn zo in het regenseizoen. De omgeving is wederom prachtig. Bolivia en Peru zijn wat betreft natuur en landschappen toch wel de twee toplanden uit mijn reis. Onze tourguide Henri vertelt onderweg allerlei interessante weetjes over de Inca’s en we zien voor het eerst de restanten van kleine inca dorpjes.

Ik verbaas me enorm over wat onze ‘porters’ mee moeten slepen op deze Inca Trail. Ze lopen net zoveel als wij, maar dragen 20 kilo baggage mee op hun rug en gaan 4 x zo snel! Ongelofelijk! We mochten ieder 6 kilo aan spullen afgeven en dragen zelf een flesje water en wat snacks.

Na 7 uur klimmen en dalen op deze eerste dag komen we rond 16.90 uur aan op ons kamp. De porters die er al lang zijn hebben onze tenten al opgezet, dus we kunnen ons op gaan frissen en klaarmaken voor een snack die geserveerd wordt. We verzamelen in de eettent en krijgen verse warme zoute popcorn. Iets waar ik altijd al wel blij van word. Ook de lunch die we eerder die dag kregen was zeer goed. Onze kok is een officieel afgestudeerde chefkok en dat is te merken ook! En na een heerlijk diner duiken we onze tenten in en gaan rond 20.00 uur slapen. Het was een lange dag en morgen mogen we weer op om 5.00 uur. Kijk er nu al naar uit!

De porters maken ons inderdaad wakker om exact 5.00 uur, maar ze brengen ons een heerlijk warm kopje cocathee om wakker te worden. We krijgen warm water om ons te wassen, dus ondanks dat ik slecht heb geslapen op het veel te dunne matrasje, voelt het als een luxe. Na het ontbijt gaan we weer van start. Vandaag hebben we de middag vrij, omdat de klim en afdaling die we moeten gaan maken nogal zwaar schijnt te zijn. Voor sommigen wellicht welbekend, vandaag passeren we Dead Woman’s Pass.

De eerste paar uur hebben we nog lekker de zon, maar helaas gaat het daarna hard regenen. We starten met klimmen en na de lunch wacht de grote afdaling. De omgeving is vandaag minder interessant, maar het is vandaag meer hard werken geblazen! Het klimmen gaat prima en ik ben gelukkig ook al lange tijd gewend aan de hoogte (4000 meter). Samen met mijn tentbuddie Amy gaan we als kopgroepje aan de leiding. Het is een zware dag, maar we komen anderhalf uur eerder aan dan de rest! En ook als is het natuurlijk geen wedstrijd, we zijn trots op onszelf!

Ik zou op zich best een douche kunnen gebruiken inmiddels, maar dat zit er ook de volgende 2 dagen nog niet in helaas. Om over een normaal toilet nog maar niet eens te spreken.
De rest van de middag kaarten we met de groep in de eettent. Het is er erg gezellig en ik voel me gelukkig om hier te mogen zijn. En gelukkig krijgen we weer popcorn als snack! En als extraatje voor de zware dag heeft onze kok ook nog een taart gebakken! Super!\

De volgende dag voel ik me iets minder goed, aangezien 2 nachten op het dunne matrasje (gewoon op de grond dus) en de inmiddels ontstane spierpijn in werkelijke elke spier in mijn lijf hun tol gaan eisen. Gelukkig is vandaag de langste dag….en staat er 9 uur (!) klimmen op het programma. Oja en het regent dat het giet, uiteraard… Maar ach dat scheelt weer een douche!

Zodra ik onderweg ben zakt de spierpijn weg en wordt het de mooiste dag van de 3. Ik zie verschillende Inca dorpen, wandel vervolgens ineens in de jungle en sta daarna weer boven op een berg. De omgeving is adembenemend! Als we op een punt komen waar we kunnen kiezen voor een omweg met mooi uitzicht of een verkorte route richting het kamp, kies ik toch voor de omweg. En dat ga ik morgen zeker voelen! Maar het is meer dan de moeite waard! Het lijkt wel een mini versie van Machu Picchu. Het is er zo mooi en we kijken uit op de berg machu picchu waarachter het grote incadorp zich verschuilt. Zo gek om nu zo dichtbij te zijn! Morgen gaan we het dan eindelijk zien!

En dan is het zover….. om 3.00 uur ‘s nachts moeten we op om op tijd aanwezig te zijn bij de poort die leidt tot de Sun Gate. Alles doet nog meer zeer dan de dag daarvoor, maar het einde is in zicht en het feit dat we eindelijk Machu Picchu kunnen zien geeft zoveel adrenaline. We gaan er voor! Na 2 uur wachten gaan de poorten open en staat ons nog 1,5 uur klimmen te wachten. We staan daar met wel 200 mensen en gaan van start alsof het een wedstrijd is wie er het eerst boven is.

En dan boven aangekomen is de lucht helder en kunnen we daar beneden de eerste tekenen zien van het grote Inca dorp. Luid geschreeuw stijgt op om de overwinning te vieren dat we het gehaald hebben! Wow wat een uitzicht….. En alsof er nooit een eind lijkt te komen aan het klimmen en dalen moeten we nog een uur dalen om het dorp binnen te kunnen wandelen.

Het is gigantisch! Adembenemend! In een woord weer WAANZINNIG!!
Uren struinen we door het dorp waarbij onze tourguide volop vertelt. We zijn doodop en hebben geen energie meer. Ik schiet meer dan 250 foto’s en meer dood dan levend vertrekken we die middag met de trein en bus terug naar Cusco. Het laatste hoogtepunt uit mijn wereldreis….
De Inca Trail wordt groots gevierd en de flessen wijn worden aangerukt!
Het is vreemd genoeg ook mijn laatste avond…. Het voelt raar om aan het einde te zijn. Het eind van mijn energie, het eind van het jaar en het einde van mijn reis. Hoewel ik de laatste avond in ga met het idee gezellig te dineren met de hele groep eindigen we uiteraard ergens in de vroege morgen in ons hotel. Pfff, ik kan niet meer.
Zoveel indrukken, zoveel landen, zoveel culturen, zoveel verhalen, zoveel mensen, zoveel activiteiten, zoveel… Het is goed geweest zo.

Allerliefste mensen,
Afgelopen zondag 1 januari heb ik weer voet gezet op Nederlandse bodem, iets eerder dan verwacht. Ik vond het mooi geweest zo, was lichamelijk op en heb alles gedaan wat ik wilde doen. Ik ben heel blij om weer thuis te zijn, omringd door de belangrijke mensen in mijn leven. Ik vind het fantastisch dat iedereen zo met me mee gereisd is en wil iedereen bedanken voor alle lieve reacties!

Ik hoop jullie snel te zien!

X Claire