Inca Trail en dan naar huis!

Om 6.00 uur gaat de wekker op onze eerste dag van de 4-daagse Inca Trail. Terwijl iedereen thuis lekker van de tweede kerstmaaltijd geniet rijden wij met de bus naar het startpunt.
We ontmoeten onze 17 ‘porters’ die onze spullen gaan dragen en we ontmoeten onze kok. We krijgen wandelstokken en slaapzakken, stempelen ons paspoort bij de ‘grens’ en gaan van start!

In totaal gaan we 45 km klimmen en dalen. Ik ben heel benieuwd hoe zwaar het daadwerkelijk zal zijn. De dag is zonnig dus we mogen blij zijn zo in het regenseizoen. De omgeving is wederom prachtig. Bolivia en Peru zijn wat betreft natuur en landschappen toch wel de twee toplanden uit mijn reis. Onze tourguide Henri vertelt onderweg allerlei interessante weetjes over de Inca’s en we zien voor het eerst de restanten van kleine inca dorpjes.

Ik verbaas me enorm over wat onze ‘porters’ mee moeten slepen op deze Inca Trail. Ze lopen net zoveel als wij, maar dragen 20 kilo baggage mee op hun rug en gaan 4 x zo snel! Ongelofelijk! We mochten ieder 6 kilo aan spullen afgeven en dragen zelf een flesje water en wat snacks.

Na 7 uur klimmen en dalen op deze eerste dag komen we rond 16.90 uur aan op ons kamp. De porters die er al lang zijn hebben onze tenten al opgezet, dus we kunnen ons op gaan frissen en klaarmaken voor een snack die geserveerd wordt. We verzamelen in de eettent en krijgen verse warme zoute popcorn. Iets waar ik altijd al wel blij van word. Ook de lunch die we eerder die dag kregen was zeer goed. Onze kok is een officieel afgestudeerde chefkok en dat is te merken ook! En na een heerlijk diner duiken we onze tenten in en gaan rond 20.00 uur slapen. Het was een lange dag en morgen mogen we weer op om 5.00 uur. Kijk er nu al naar uit!

De porters maken ons inderdaad wakker om exact 5.00 uur, maar ze brengen ons een heerlijk warm kopje cocathee om wakker te worden. We krijgen warm water om ons te wassen, dus ondanks dat ik slecht heb geslapen op het veel te dunne matrasje, voelt het als een luxe. Na het ontbijt gaan we weer van start. Vandaag hebben we de middag vrij, omdat de klim en afdaling die we moeten gaan maken nogal zwaar schijnt te zijn. Voor sommigen wellicht welbekend, vandaag passeren we Dead Woman’s Pass.

De eerste paar uur hebben we nog lekker de zon, maar helaas gaat het daarna hard regenen. We starten met klimmen en na de lunch wacht de grote afdaling. De omgeving is vandaag minder interessant, maar het is vandaag meer hard werken geblazen! Het klimmen gaat prima en ik ben gelukkig ook al lange tijd gewend aan de hoogte (4000 meter). Samen met mijn tentbuddie Amy gaan we als kopgroepje aan de leiding. Het is een zware dag, maar we komen anderhalf uur eerder aan dan de rest! En ook als is het natuurlijk geen wedstrijd, we zijn trots op onszelf!

Ik zou op zich best een douche kunnen gebruiken inmiddels, maar dat zit er ook de volgende 2 dagen nog niet in helaas. Om over een normaal toilet nog maar niet eens te spreken.
De rest van de middag kaarten we met de groep in de eettent. Het is er erg gezellig en ik voel me gelukkig om hier te mogen zijn. En gelukkig krijgen we weer popcorn als snack! En als extraatje voor de zware dag heeft onze kok ook nog een taart gebakken! Super!\

De volgende dag voel ik me iets minder goed, aangezien 2 nachten op het dunne matrasje (gewoon op de grond dus) en de inmiddels ontstane spierpijn in werkelijke elke spier in mijn lijf hun tol gaan eisen. Gelukkig is vandaag de langste dag….en staat er 9 uur (!) klimmen op het programma. Oja en het regent dat het giet, uiteraard… Maar ach dat scheelt weer een douche!

Zodra ik onderweg ben zakt de spierpijn weg en wordt het de mooiste dag van de 3. Ik zie verschillende Inca dorpen, wandel vervolgens ineens in de jungle en sta daarna weer boven op een berg. De omgeving is adembenemend! Als we op een punt komen waar we kunnen kiezen voor een omweg met mooi uitzicht of een verkorte route richting het kamp, kies ik toch voor de omweg. En dat ga ik morgen zeker voelen! Maar het is meer dan de moeite waard! Het lijkt wel een mini versie van Machu Picchu. Het is er zo mooi en we kijken uit op de berg machu picchu waarachter het grote incadorp zich verschuilt. Zo gek om nu zo dichtbij te zijn! Morgen gaan we het dan eindelijk zien!

En dan is het zover….. om 3.00 uur ‘s nachts moeten we op om op tijd aanwezig te zijn bij de poort die leidt tot de Sun Gate. Alles doet nog meer zeer dan de dag daarvoor, maar het einde is in zicht en het feit dat we eindelijk Machu Picchu kunnen zien geeft zoveel adrenaline. We gaan er voor! Na 2 uur wachten gaan de poorten open en staat ons nog 1,5 uur klimmen te wachten. We staan daar met wel 200 mensen en gaan van start alsof het een wedstrijd is wie er het eerst boven is.

En dan boven aangekomen is de lucht helder en kunnen we daar beneden de eerste tekenen zien van het grote Inca dorp. Luid geschreeuw stijgt op om de overwinning te vieren dat we het gehaald hebben! Wow wat een uitzicht….. En alsof er nooit een eind lijkt te komen aan het klimmen en dalen moeten we nog een uur dalen om het dorp binnen te kunnen wandelen.

Het is gigantisch! Adembenemend! In een woord weer WAANZINNIG!!
Uren struinen we door het dorp waarbij onze tourguide volop vertelt. We zijn doodop en hebben geen energie meer. Ik schiet meer dan 250 foto’s en meer dood dan levend vertrekken we die middag met de trein en bus terug naar Cusco. Het laatste hoogtepunt uit mijn wereldreis….
De Inca Trail wordt groots gevierd en de flessen wijn worden aangerukt!
Het is vreemd genoeg ook mijn laatste avond…. Het voelt raar om aan het einde te zijn. Het eind van mijn energie, het eind van het jaar en het einde van mijn reis. Hoewel ik de laatste avond in ga met het idee gezellig te dineren met de hele groep eindigen we uiteraard ergens in de vroege morgen in ons hotel. Pfff, ik kan niet meer.
Zoveel indrukken, zoveel landen, zoveel culturen, zoveel verhalen, zoveel mensen, zoveel activiteiten, zoveel… Het is goed geweest zo.

Allerliefste mensen,
Afgelopen zondag 1 januari heb ik weer voet gezet op Nederlandse bodem, iets eerder dan verwacht. Ik vond het mooi geweest zo, was lichamelijk op en heb alles gedaan wat ik wilde doen. Ik ben heel blij om weer thuis te zijn, omringd door de belangrijke mensen in mijn leven. Ik vind het fantastisch dat iedereen zo met me mee gereisd is en wil iedereen bedanken voor alle lieve reacties!

Ik hoop jullie snel te zien!

X Claire

Peru (Puno en Cusco)

We missen de eerste groepsmeeting met de nieuwe groep, omdat we laat terugkomen van Death Road. De volgende dag nemen we met z’n allen de bus richting Peru. Het laatste land van mijn wereldreis. Ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat het einde in zicht is. Het is toch aardig vermoeiend allemaal en ik wil zoveel mogelijk blijven genieten.

De grensovergang gaat gelukkig voorspoedig en we rijden richting Copacabana voor lunch. Het uitzicht is wederom prachtig. Na een half uurtje zien we Lake Titicaca. Het is prachtig blauw als de zon er zo op schijnt. Het plaatsje Copacabana ligt aan het Lake en is prachtig. Leuk dat we hier even stoppen voor lunch en prachtige foto’s.

We gaan vervolgens naar Isla Tequila, een eiland in Lake Titicaca, waar we kennis maken met een community die daar leeft. Een andere GAPgroep van 5 mensen sluit bij ons aan. Zij maken een rondreis door Peru en we zullen elkaar nog op meerdere plekken tegen gaan komen. Het eiland waar we aankomen is ook weer adembenemend. Het is een hele klim naar boven maar ik loop op mijn gemak en geniet van de omgeving. We hebben lunch en ik laat me de trout (lokale visspecialiteit) heerlijk smaken. Onze tourguide legt ons uit hoe de mensen hier gekleed gaan en wat welke kledingdracht betekent. Na de uitleg gaan we weer aan boord van onze boot en varen we richting een ander eiland waar we de nacht door gaan brengen bij een lokaal gezin.

We worden muzikaal ontvangen, er wordt gezongen en gedanst. Op het eiland spelen we een voetbalwedstrijd met de lokale jongens. Uiteraard verliezen we dik, aangezien we op deze hoogte (3600 m) geen enkele conditie meer hebben. En dan is het tijd om voorgesteld te worden aan ons gezin. Liz en ik worden innig omhelsd door Stephanie, ons gezinshoofd. Althans dat denken we, want later blijkt dat ze de jongste van het gezin is. We worden door haar aangekleed als echte Peruaanse dames. Ik heb al drie lagen kleding aan omdat ik het zo koud heb maar ze trekt me vervolgens nog eens 4 rokken, een jas, een bolhoedje en sjaal aan. Ik lijk wel 100 kilo! Het ziet er niet uit, maar ik vind het prachtig om er bij te lopen als een Peruaanse. Als we daarna ook nog een lokale dans moeten gaan uitvoeren hou ik het echt niet meer. Ik moet zo lachen om hoe belachelijk we er allemaal uitzien en hoe we aan het dansen zijn. Wat moeten de lokale mensen wel niet denken!

En dan is het tijd om naar ons huisje te gaan. Het is leuk om te zien hoe de mensen er leven. Er wordt voor ons gekookt en we eten samen met vader, moeder, zus Hilda en Stephanie. We zitten in een klein stenen huisje gezellig met z’n zessen aan tafel, in een ongemakkelijke stilte want zij spreken geen Engels en wij geen Spaans. Toch komen we er met handen en voeten wel aan uit om wat meer van elkaar te weten te komen. Na het eten gaan we naar bed, heerlijk om 20.00 uur s’avonds. Het giet de hele nacht, zelfs de hele ochtend! En we zouden juist gaan helpen met het gezin op het land. Maar dat betekent dat we nu binnen gaan helpen en dat betekent haken. Als een oude oma zit ik de hele ochtend te haken, terwijl Liz mijn gehaakte dieren volstopt met vulling. We moeten er hard om lachen.

Als laatste activiteit van deze excursie brengen we een bezoek aan de ‘Floating Islands’. Op dit moment leven er 5 gezinnen, want het eilandhoofd vertelt ons dat als gezinnen het niet meer leuk vinden ze verhuizen naar een ander eiland. Verder legt hij uit hoe het eiland gebouwd wordt en laat ons een miniatuurversie zien. Het is allemaal wel heel toeristisch opgezet vind ik, er is hier geen sprake van verlegen of teruggetrokken Peruanen. Na zijn verhaal mogen we in de huisjes gaan kijken en komen ineens van alle kanten kleedjes tevoorschijn en ontstaat er een ware souvenirs markt. Juist ja, erg toeristisch en een beetje ongeloofwaardig, maar leuk om eens te zien hoe deze mensen leven.

De volgende dag hebben we een lange busrit voor de boeg richting Cusco. Het staat jammer genoeg de hele dag te gieten, maar een prima dag om in de bus te zitten. Als we in ons hotel aankomen krijgen we een uitgebreide briefing over de Inca Trail die op de planning staat. Voorafgaand aan de meeting krijgen we te horen dat de andere GAP groep, die ook met de bus richting Cusco zouden gaan vandaag, onderweg een ongeluk hebben gehad. Als we horen dat 1 van de 5 groepsleden daarbij is komen te overlijden zijn we zwaar geschokt. Dat het overmorgen kerstmis is maakt het alleen nog maar droeviger. Verdoofd luisteren we naar de briefing van de Inca Trail. Het worden 4 zware dagen, aangezien we 45 km gaan klimmen en dalen, elke dag om 6.30 uur vertrekken en op de laatste dag zelfs om 3.30 uur. Dat het regenseizoen is voorspelt weinig goeds, maar de lichamelijke uitdaging staat me wel aan. Na de briefing gaan we allemaal meteen slapen. Het busongeluk spookt nog lang door zijn hoofd. Ook onze bus reed erg hard en ook in onze bus had niet iedereen een gordel om.

De volgende dag loop ik rond in Cusco om te shoppen. Vanavond is het kerstavond en gaan we met z’n allen uit eten. We hebben afgesproken voor elkaar een cadeautje te kopen. Ook voor eerste kerstdag hebben we, maar dan met z’n zessen (de overgebleven groep vanuit Santiago) een surprise opgezet. Ook al heb ik nog steeds geen kerstgevoel, het idee lijkt me leuk!

Het restaurant waar we ons kerstdiner hebben ziet er super uit! We bestellen champagne en delen de cadeaus uit. En om in stijl te blijven kies ik voor een heerlijke Alpacha-steak.
Wat later op de avond schuiven de overgebleven groepsleden van de andere GAP groep aan die net uit het ziekenhuis komen. We horen de horrorverhalen aan, maar hopen ze door deze uitnodiging toch een beetje te kunnen ondersteunen. En dan is het 0.00 uur en knalt in Cusco het vuurwerk langs alle kanten alsof het nieuwjaar is…..het is kerst in Peru.

Om 9.00 uur de volgende morgen gaan we met z’n zessen naar een restaurant waar we een enorm kerstontbijt naar binnen werken en geven we elkaar de gekochte cadeaus. Het is leuk om op deze manier toch iets aan kerst te doen. Na het ontbijt nemen we de bus naar het plaatsje Ollantaytambo waar we ons fysiek en mentaal gaan voorbereiden op de Inca Trail. 4 dagen klimmen richting Machu Picchu!

Bolivia (Potosi, Sucre en La Paz)

De eerste dag in Potosi start ik met een rondwandeling door de stad. Het is een klein stadje dat zich helemaal klaarmaakt voor kerst. Het lijkt wel een Christmas Wonderland met al die lampjes. Ik blijf het gek vinden want een kerstgevoel is wel het laatste wat ik heb. De belangrijkste attractie in Potosi zijn de mijnen. S’middags krijgen we een documentaire te zien over de mijnen maar ik ben zo moe dat ik mijn bed in kruip. De volgende ochtend ga ik ook niet mee op excursie naar de mijnen maar slaap ik heerlijk uit. Ik doe wat boodschappen in de stad en kruip weer terug in bed om de hele middag wat films te kijken en mijn blog te schrijven. Wat is dat heerlijk zeg!

Om toch nog iets te maken van mijn bezoek aan deze stad breng ik de volgende morgen een bezoek aan het muntenmuseum en ik moet zeggen dat het reuze interessant is. Er wordt tijdens de rondleiding wat verteld over de geschiedenis van Bolivia en we krijgen een kijkje in het maken van munten en hoe belangrijker het zilver is voor Bolivia.

Een korte busrit brengt ons naar de stad Sucre waar we voor het eerst sinds weken 3 nachten blijven. Heerlijk even niet reizen of tas inpakken, maar 4 volle dagen in dezelfde stad. We komen vroeg aan in Sucre en onze tourguide Christian wandelt met ons door de stad. Sucre staat bekend om de heerlijke chocola en ik zie inderdaad verschillende winkeltjes met chocola in de stad. Ik koop een doosje chocola als souvenir, hopelijk dat ook dit overleeft tot in Nederland. Verder lopen we door de kleine marktjes in de stad. Helaas moet ik nog even wachten tot in La Paz met het kopen van souvenirs. Aan het eind van de dag gaan we naar een reisbureau om excursies te boeken voor de komende dagen. Ik kies uiteindelijk om overmorgen te gaan quadrijden, maar voor morgen boek ik een heerlijke manicure, pedicure en massage. Ik zit nog steeds een beetje in de relaxmodus van Potosi dus waarom veranderen.

’s Avonds gaan we lekker uiteten en om 22.00 uur sluit ik aan bij een gratis salsales. Ik krijg meteen weer herinneren aan mijn fitnesstijd waarbij we op een rij de lerares moeten volgen. Ik blijf het moeilijk vinden om alles te onthouden, maar na een paar keer oefenen gaat het aardig. Al heb ik absoluut niet het bewegingsvermogen van een Zuid Amerikaanse danseres, maar goed.

De volgende dag is een rustige dag met mijn geplande manicure, pedicure en massagebehandeling. Het regent de hele dag, dus een mooi invulling van de dag. ’s Avonds gaan we uiteten in een restaurant dat beheerd wordt door Nederlanders en op de menukaart tref ik dan ook bitterballen, krentenbollen, appelflappen en zelfs Bosche bollen aan. Hmmm hier moet ik nog een keertje terug naar toe een dezer dagen….

De volgende morgen moet ik me klaarmaken voor een dagje quadrijden. We gaan met 4 man uit de groep (de rest gaat klimmen) en er sluiten nog 2 andere mensen aan bij de groep. We krijgen eerst instructies en moeten een proefrondje rijden. Ik heb een enorme quad vergeleken bij sommige anderen, maar hij rijdt prima. Ik vind het een beetje eng in het begin om met mijn quad door het Boliviaanse verkeer te crossen, maar het is gelukkig gewoon asfalt. Na een kwartiertje slaan we af en gaan we offroad quadrijden en dat is natuurlijk waarvoor we komen. We gaan berg op, berg af, door diepe sporen, plassen water, modder, noem het maar op. En hoe langer we rijden hoe meer we gewend raken en wat harder en wilder gaan rijden. Het landschap om ons heen is nog steeds adembenemend en het geeft weer een heerlijk gevoel om dit te doen. Aan het eind van de dag keren we terug en bij aankomst rijden we langs een vliegveld waar op dat moment een passagiersvliegtuig land. Wow, we kunnen het vliegtuig bijna aanraken! Het vliegt slechts enkele meters boven ons. We schrikken ons rot maar wow wat gaaf is dat!

De laatste dag in Sucre brengen we met de groep een bezoek aan een weeshuis. Vooraf hebben we geld ingelegd om een loopfietsje en wat andere producten te kopen die het weeshuis goed kan gebruiken. Het ziet er goed uit en ook de kinderen die er leven zien er goed verzorgd uit. Het blijft een zielig idee, helemaal als ik de slaapzaal van de baby’s in loop waar ongeveer 20 baby’s liggen te slapen. Ook zie ik 4 baby’s in een apart kamertje liggen met verwarming, Ik vraag waarom zij apart liggen en krijg te horen dat ze net een paar weken oud zijn en extra verzorging nodig hebben omdat ze net uit het ziekenhuis komen. Echt zo zielig! Ze zijn echt nog zo klein!
We helpen de vrijwilligers met het voeden van de baby’s en gaan daarna helpen met het eten geven van de wat ouderen kindjes. Na het eten spelen we nog met ze buiten en dan moeten ze gaan slapen en gaan ook wij weer richting het hotel.

De rest van de middag zit ik in het Nederlandse restaurant bitterballen te eten en te skypen met het thuisfront. s’Avonds nemen we de nachtbus naar La Paz, die ons daar in 14 uur gaat brengen. We komen rond half 8 in de morgen aan… In het hotel staat onze gids al te wachten die ons informatie gaat geven over de Death Road die we willen gaan fietsen. De activiteit staat gepland op maandag, de dag waarop we afscheid nemen van 2 groepsleden en we weer 7 nieuwe verwelkomen. Volgens de gids is het fietsen van de Death Road een adembenemende ervaring, niet alleen omdat het eng is maar ook omdat de omgeving heel mooi schijnt te zijn. We boeken de activiteit met z’n allen, maar we hebben eerst nog 2 dagen in La Paz op eigen gelegenheid. En dat betekent SHOPPEN! |

En dat doe ik dan ook uitvoerig! Ik koop een warme jas, handschoenen, muts en sjaal om mezelf goed warm te houden in dit koude gebied. Ik ben het inmiddels goed beu om het zo koud te hebben. s'Avonds gaan we naar de finale wedstrijd van Universidad tegen El Tigre, oftewel Sucre tegen La Paz. Compleet geschminkt en versierd gaan we op pad. Lang geleden dat ik in een voetbalstadion ben geweest maar na 5 minuten schreeuw ik al iuitbdunig mee voor El Tigre. Gelukkig gaan we dan ook met 2-0 winst naar huis.

De wekker gaat al om 6.00 uur s’ochtends, maar ik heb er zin in! Vandaag is het Death Road! We worden opgehaald en rijden met een busje naar het startpunt, maar liefst 4700 meter hoog.
Als we aan komen zien we bijna niets vanwege de wolken die in de bergen hangen. Het is ijs en ijskoud, maar we zitten ook in de Andes en zijn omringd door sneeuw. Het is lang geleden dat ik het zo koud heb gehad.

We ontbijten boven op de berg en krijgen onze professionele uitrusting toegewezen.
Compleet voorzien van motorpak, knie- en elleboogbeschermers klimmen we op onze mountainbikes en gaan eerst twee delen op asfalt afleggen voor we starten met de Death Road. Een soort oefenparcours. Het regent en de wegen zijn best glad. Het is alleen maar afdalen vandaag, maar vanwege de enorme snelheid is dat nog niet zo makkelijk. We moeten achter elkaar blijven fietsen en mogen ook niet praten of om ons heen kijken.

De groep valt al snel uiteen vanwege snelle en wat langzamere fietsers. Ik ga met een enorme snelheid naar beneden. Ik vind het doodeng! Maar aan de andere kant ook wel super machtig!
Ik heb geen gevoel meer in mijn handen en ik zie niet heel veel vanwege de regen en sneeuw. Na 5 minuten hebben we al de eerste stop. Langzaam komt er weer warmte in mijn handen maar de pijn die dat teweeg brengt is enorm! Een jongen uit de groep raakt tot 2 keer toe buiten bewustzijn en 3 anderen moeten vanwege duizeligheidsverschijnselen de bus in. Gelukkig voel ik me verder prima, al kan ik me goed voorstellen dat de kou, de hoogte en de adrenaline geen gezonde combinatie is. Een half uur later voelt het al een stuk warmer en wordt de omgeving ook steeds groener. Zo waanzinnig om alles zo te zien veranderen.

En dan zijn we bij de start aangekomen van de Death Road. We kopen een toegangskaartje en daar gaan we! Ik ben inmiddels gewend aan mijn mountainbike, maar moet heel erg wennen aan de kiezels en het zand. Dat is wel even heel wat anders dan het asfalt. En erger nog…de enorme afgrond die er nu is. Ik moet aardig mijn best doen om overeind te blijven door al die stenen en kiezels. Ik merk al snel dat je beter wat harder kunt gaan dan langzaam, maar het is toch best eng want heel hard remmen gaat niet goedkomen.

Na een uurtje fietsen ben ik helemaal in mijn element! De omgeving is fantastisch, de weg is gevaarlijk en smal, maar ik sluit aan bij de kopgroep en met hoge snelheid vliegen we naar beneden. Het is een beetje gokken hoe snel je kunt gaan en wanneer je moet remmen, maar hoe relaxter je fietst hoe beter. Dit moet voor de echte mountainbiker toch de ultieme droom zijn??? Ik vind het echt waanzinnig , ook al val ik bijna tot 3 keer toe, de kick is super!
Ik ben helemaal ingepakt dus vallen moet kunnen, het belangrijkste iswel om de afgrond te vermijden.

Na 6 uur fietsen komt er jammer genoeg een einde aan Death Road. We zijn inmiddels aangekomen in de Amazone en de temperatuur is inmiddels bijna 30 graden. We duiken in het zwembad, gaan heerlijk dineren en vieren dat we de Death Road hebben overleefd!
Beste activiteit van deze hele wereldreis! WAANZINNIG!!

En dan nemen we afscheid van de groepsleider, een aantal groepsleden en van Bolivia. Vanaf morgen gaan we met een uitgebreidere groep en nieuwe groepsleider beginnen aan het laatste deel van mijn reis….Peru. Het laatste land van de 9… Nog eventjes…

Bolivia (Salt Flats and desert)

Na een waardeloze busrit komen we aan in San Pedro de Atacama, een klein dorpje in de middle of nowhere. Alles is omgetoverd in een grote zandvlakte en ik voel meteen dat we aangekomen zijn in de woestijn. Het is nog vroeg in de ochtend dus we gaan ergens ontbijten. Het is vreemd om te zien dat alles hier op de begane grond plaatsvindt, geen enkel gebouw heeft een verdieping. Het maakt het geheel erg overzichtelijk. De restaurantjes zien er gezellig uit met de houten bankjes en stenen openhaard in het midden. Het doet me een beetje denken aan een skioord, maar dan zonder sneeuw.

Na een heerlijk ontbijt wandelen we door het kleine dorpje, langs de kerk, over een markt, door de kleine straatjes. Het ziet er gezellig uit. Aan het eind van de middag gaan we met z’n allen naar Moon Valley, een vallei die, zoals de naam zegt, iets weg heeft van een maanlandschap met scherpe pieken die gevormd zijn door de wind. Het bevindt zich op 2550m en is gevormd 22 miljoen jaar geleden. Onze tourguide Christian komt uit San Pedro en regelt dat zijn beste vriend ons brengt. Het is er erg koud en het waait erg hard. Toch is het uitzicht wederom adembenemend. We maken mooie foto’s en wachten tot de zonsondergang. Als de zon onder is gegaan en alle toeristen vertrokken zijn, komen de hapjes en drankjes op tafel die Christian en Filippe mee hebben genomen. De muziek gaat aan en het gevoel wat ik dan heb is waanzinnig! We drinken, dansen en genieten midden in de woestijn!

Na dit kleine feestje rijden we terug naar San Pedro en dineren we in een van de knusse restaurantjes met openhaard. Zo gezellig en lekker warm, want de temperatuur daalt ‘s nachts richting de 0 graden. We hebben er zin in dus na het eten feesten we nog even door tot in de kleine uurtjes thuis bij Filippe. Het is leuk om bij een echte local te zijn. Buiten maken we een vuurtje en dansen de salsa, in hoeverre dat nog gaat….

Ondanks de korte nacht gaan we de volgende morgen sandboarden. Het is een hele klim naar boven, maar het uitzicht is weer prachtig. Ik denk dat ik dat nog vaak ga zeggen. Boven aangekomen krijgen we de instructies van onze eigen tourguide die een sandboarder is. Het is even wennen en een beetje eng, maar ik krijg het voor elkaar om zonder te vallen 4 x keer naar beneden te boarden. Met 30 graden op het bolletje is het meer dan genoeg om 4 keer dezelfde berg te beklimmen. Compleet uitgeput, maar tevreden keren we terug richting hotel waar we een heerlijk middag vrij hebben.

De volgende dag is het tijd om de bus te pakken en de grens over te steken naar Bolivia. Daar gaan we ons voorbereiden op een 3-daagse tocht in 4x4 jeeps door de woestijn en de zoutvlakten. De grensovergang is een drama! We moeten meer dan 3 uur wachten om het land uit te mogen. Vervolgens rijden we een klein half uurtje verder om de grenspost van Bolivia te bereiken. Het is een kleine vervallen huisje met 2 mensen. Er is geen rij en binnen 5 minuten gaan we aan boord van onze jeeps. Met aan boord een Boliviaanse dame die de komende 3 dagen voor ons kookt. We binden de rugzakken op dak en gaan op weg, 3 dagen totaal afgesloten van de bewoonde wereld.

De eerste stop die we maken is bij Laguna Verde, een groen gekleurd meer. Rond het meer zie ik verschillende flamingo’s. Ik ben helemaal onder de indruk. De tweede stop van deze dag brengt ons bij een warmwaterbron waar we in het warme bad kunnen zwemmen. Met ongeveer 5 graden op de thermometer klinkt dat best aangenaam. Helaas moet ik het aan me voorbij laten gaan. We stijgen vandaag naar ruim 4000 meter en een enorme hoofdpijn is het resultaat. Een beetje pootje baden voelt gelukkig ook heerlijk. De volgende stop is bij geisers. Het stinkt er vreselijk en er komt een enorme warmte uit naar boven, maar het is weer een natuurverschijnsel wat ik nog nooit in het echt heb zien. Het blijft nog steeds heel onwerkelijk allemaal. De laatste stop van deze eerste dag is bij Laguna Colorada (red lagoon), een zout meer dat vanwege mineralen rood gekleurd is. Echt prachtig!

Na al deze natuurwonderen te hebben aanschouwd gaan we naar ons hostel. Het is een stenen krot met een paar bedden en helaas geen douche, maar ach dat past ook eerlijk gezegd niet in het plaatje. Terwijl we wachten op het avondeten gaan we ondertussen een potje kaarten. De drank komt op tafel en een gezellige avond ligt in het vooruitzicht. Helaas drink ik alleen maar cocathee om de hoogteziekte tegen te gaan en kruip om 20.00 uur mijn bed in. Hopelijk gaat het morgen beter.

En helaas begin ik de dag omgekeerd boven de pot, volgens onze tourguide hoort het er allemaal bij. Ik vraag me af waarom ik de enige ben die er last van heeft. Zwak??
Maar niks aan te doen we moeten weer verder. Vandaag gaan we weer een hele dag door de woestijn rijden en verschillende ‘stops’ maken. We stoppen bij prachtige rotsformaties en zien een werkende vulkaan of hoe je dat ook noemt.

Na weer een dag vol adembenemende natuur komen we aan bij ons Salt hotel, jawel helemaal gemaakt van zout. En als je van een stenen krot komt, zonder douche, worden je eisen al snel minder. En dus ben ik erg blij dat we warm water hebben, ook al moeten we er voor betalen en hebben we slechts 5 minuten. Ik voel me gelukkig weer een stuk beter, ook mede doordat de helft van de groep inmiddels ook doodziek is.

En dat is het alweer de laatste dag in de onbewoonde wereld. Vandaag gaan we naar de zoutvlakten.
De eerste stop is bij Isla Incahuasi, een eiland vol met cactussen. We klimmen naar boven, wat vanwege de hoogte nog niet meevalt. Na drie treden klimmen hangt mijn tong ongeveer op de grond. Zo vreemd om dat mee te maken, maar ook dat hoort erbij. Alvast een goede oefening voor de Inca Trail straks.

En dan is het eindelijk tijd voor de gekke foto’s op de zoutvlakten. We maken in ongeveer 2 uur tijd de meest gekke en grappige foto’s van elkaar. Het is bloedheet op de zoutvlakten en we verbranden dan ook allemaal, maar niemand die het in de gaten heeft.

En daarmee komt er een einde aan drie dagen zand en zout. We komen aan in Uyuni, genieten van ons luxe hotel en gaan met z’n allen onbeperkt pizza eten. We gaan daarna nog een drankje doen in de Extreme Fun Pub. Als we de menukaart krijg kunnen we kiezen uit allerlei lama cocktails…zoals Llama Latin Lover, Llama sperm of Sexy llama bitch. Ik kies de laatste en ik zal jullie besparen hoe dit gepresenteerd wordt. Het enige wat ik kan zeggen is dat de toon gezet is. Er komen allerlei Engelse en Amerikaanse drankspelletjes op tafel en de cocktails vloeien rijkelijk. Gelukkig kent onze tourguide de eigenaar en hoeven we niet om 01.00 uur naar huis, maar blijven we tot het licht wordt. Een bizarre, maar onvergetelijke avond.

De volgende dag pakken we de bus richting Potosi, de hoogste stad (in deze grootte) ter wereld, weer ruim 4000 meter hoog. Op naar de bewoonde wereld van Bolivia!

Chili (Santiago)

De eerste volle dag in Santiago start ik met een gratis wandelroute die langs alle belangrijke bezienswaardigheden voert. Tijdens het ontbijt in mijn hostel ontmoet ik Andreas uit Oostenrijk die met mee gaat. De tour duurt 4,5 uur en start op Plaza de Armas. We lopen verder langs verschillende musea, het oude congresgebouw, het overheidsgebouw, het operahuis en via het park Santa Lucia eindigen we in de Bellavistabuurt. Ik verbaas me erover hoe dichtbij alles is. En ik ben blij om te zien dat Santiago beschikt over veel gezellige restaurantjes en terrasjes, met name in de Bellavistabuurt. Na de lange tour ga ik met Andreas in deze buurt dan ook nog wat eten en drinken. ’s Avonds trek ik me weer terug in mijn suite en kijk wat films via het videokanaal. Nog steeds zo blij als een kind met deze enorme kamer!

De volgende dag lopen we naar San Cristobal om de tocht naar boven te maken. Een grote berg die uitkijkt over Santiago. Helaas is de ingang bij aankomst geblokkeerd vanwege stakende Chilenen. Ik neem vervolgens afscheid van Andreas die naar Valparaiso gaat en loop nog een paar uur rond in de stad. Ik voel me weer helemaal veilig en geniet weer van het rondwandelen door de stad. Het is echter 34 graden, dus veel te warm. De rest van de dag duik ik dan ook weer onder in mijn suite. Het bevalt me goed zo even wat privacy.

En dan is het alweer donderdag en moet ik mijn suite weer gaan verlaten. Ik neem de taxe naar mijn hotel, vanwaar de groepsreis start. Ik ga meteen naar het terras in Bellavista, want het echt veel te warm. Om 20.00 uur ‘s avonds hebben we groepsmeeting, ik ben erg benieuwd.

De groep bestaat uit 9 mensen, 7 vrouwen en 2 mannen die allemaal alleen reizen. Zo op het eerste gezicht een leuke en gezellige groep. En gelukkig niet alleen maar Engelse en Ieren, maar ook Australië, New Zealand en Israël. Na de meeting gaan we met z’n allen uit eten. Ik moet weer wennen om ’s avonds naar buiten te gaan. We eten om 22.00 uur ons diner, iets wat in Chili en op meerdere plekken in Zuid-Amerika heel normaal is.

De volgende dag ga ik met een klein groepje mensen uit de groep met de bus naar Valparaiso. En voor het in 2 maanden heb ik het KOUD! Het is vandaag 18 graden en dat is even omschakelen met de 34 graden van gisteren. Misschien dat ik vanwege de kou en de bewolking niet heel blij word van Valparaiso, want dit stadje staat op de UNESCO list.
Na een paar uur wandelen nemen we de kabelbaan naar boven voor een goed uitzicht. Als we boven aan komen wandelen we tussen de gekleurde huisjes waar Valparaiso om bekend staat. En dat geeft een heel ander beeld, helemaal als ook de zon nog doorbreekt en we langs allerlei souvenirkraampjes wandelen. Bij het zien van al de Alpaca sjalen en truien krijg ik voor het eerst het gevoel dat ik echt aan mijn laatste rondreis ben begonnen. Maar met het kopen ervan wacht ik nog even tot in Bolivia, daar ga ik mijn slag slaan…..

De volgende dag reizen we 6 uur lang naar de tweede bestemming; La Serena, een plaatsje aan de kust. Onze tourguide vraagt of er iemand wil gaan hardlopen de volgende morgen. Eindelijk! Na 9 weken heb ik iemand gevonden de en wil hardlopen en de weg weet! Dus de volgende morgen start ik met een loopprogramma waarin ik uiteraard veel te ver en veel hard loop. Ik wil me niet laten kennen dus na 50 minuten ben ik op sterven naar dood.
Ik neem een douche en val meteen weer in slaap.

De excursie van vandaag bestaat uit een fietstocht langs de kust van La Serena naar het plaatsje Coquimbo. De fietsen zijn voor het eerst van alle fietstochten splinternieuw en van zeer goede kwaliteit. Na anderhalf uur fietsen komen we aan, een aardig eindje fietsen dus. We kijken wat rond over het water, we zien bootjes en honderden pelikanen. Het restaurant waar we lunchen is helemaal versierd in kerststijl. Heel vreemd zo dit alles bij elkaar.

We vervolgen onze tocht met een terugweg van uiteraard weer anderhalf uur. Totaal gebroken kom ik aan. Dat was wel weer genoeg beweging voor 1 dag. Mijn rug doet zeer en ik heb krampen in mijn nek. Ik voel me eerlijk gezegd behoorlijk beroerd. Na weer een douche zie ik dat mijn schouders en nek zijn verbrand. Kan er ook nog wel bij!

’s Avonds gaan we met de bus naar een piscofactory. Pisco is de drank van Chili (of van Peru, daar zijn ze nog niet aan uit) die gemaakt wordt van druiven. Normaal gesproken wordt de drank geschonken als cocktail onder de naam Pisco Sour. We krijgen een rondleiding over het proces tot het maken van pisco, wat deels vergelijkbaar is met wijn. Pisco is verkrijgbaar in verschillende alcoholpercentages. Na de rondleiding krijgen we 4 verschillende pisco’s te proeven. Eentje van 67% alcohol waarbij mijn keel ongeveer doorbrand. De tweede is al beter en kan puur gedronken worden als een soort whisky, wat ook niet echt mijn smaak is. Ik weet echter wie er wel van houdt dus na afloop koop ik een fles. Nu maar hopen dat hij niet breekt in mijn rugzak de komende weken.De derde pisco is een soort baileys en de laatste een zoetere versie. Na afloop koop ik samen met Emily nog een fles van 67% troep…voor de koude dagen die nog gaan komen.

Na de piscofactory wandelen we nog rond in het stadje Vieuna. De krampen in mijn nek worden steeds erger en pijnlijker. Echt normaal bewegen is er niet meer bij. Ik heb het geluk dat een meisje uit de groep fysiotherapeute is. Na een behandeling gaat het enigszins weer wat beter. Na het diner vervolgen we onze weg naar een Astronomical Observatory. Daar hebben we een avond/nachtprogramma. Het is werkelijk prachtig! Via een enorme telescoop zie ik de maan van heel dichtbij, maar ook de planeten Jupiter en Venus. Ik zie de heldere ster Betelgeuze, die elk moment een supernova kan worden, wat betekent dat de ster explodeert. Ik vind het zeer interessant allemaal. Beetje jammer dat ik amper omhoog kan kijken. De pijn wordt steeds erger. Ik sluit de dag af met wat Chileense tijgerbalsem op mijn verbrande nek wat me terug doet denken aan de 67% pisco…. Gelukkig val ik meteen in slaap.

Als ik de volgende dag wakker word voel ik werkelijk elke spier in mijn lijf en ik loop er bij als een robot. Ik moet er hard om lachen, mijn eigen domme schuld. In La Serena kopen we nog wat grappige speeltjes voor op de zoutvlakten later deze week. En dan gaan we aan boord van onze bus die ons in 18 uur naar San Pedro de Atacama gaat brengen.
Op naar de desert….

Argentinie (Mendoza)

Vanwege geldgebrek start ik in Mendoza met een boze man die een fooi wil voor het uit de bus halen van mijn tas. Ik vind het echte grote onzin dat hij daar fooi voor moet hebben. Ik leur al weken met dat ding en krijg daar verder ook niks voor. Maar goed ik heb ook daadwerkelijk niks meer op zak, dus pech voor hem. Ik zoek een pinautomaat, maar de 2 die ik vind doen het helaas niet. Er zit dan ook niks anders op dan dat ik met al mijn spullen vanaf het busstation het centrum op ga zoeken. Na een half uur lopen heb ik er een gevonden die het doet. Ik zie op de plattegrond dat ik 2 straten verwijderd ben van de straat van mijn hostel. Mooi! Het zit weer een keer mee!
Als ik de straat in loop zie ik dat ik op nummer 700 ben, jammer genoegmoet ik op nummer 1959 zijn. Een half uur later kom ik aan in mijn hostel. Geen schouders meer over en zeiknat van het zweet, maar bestemming bereikt en het dat voelt weer als een kleine overwinning!

Ik word rondgeleid door het hostel waar 1 ding centraal staat en dat is WIJN. Elke dag krijg je een gratis glas en vanavond is er een gratis proefles. Ze eindigt de rondleiding met de opmerking dat ik na Mendoza geen wijn meer kan zien, nou ik ben benieuwd! Mendoza is een van de belangrijke wijn producerende gebieden in de wereld. Ik ben hier heen gegaan om naast mijn liefde voor goede wijn en het proeven ervan nu ook eens echt de bodega’s te bezoeken en nog meer te leren over het maken van wijn.

De volgende dag ga ik, samen met Daniela uit Zwitserland die ik heb ontmoet in het hostel, op een excursie die langs drie verschillende bodega’s voert. Een soort multinational, een klein oud familiebedrijfje en een nieuw modern familiebedrijfje. Het is leuk om de verschillen te zien. Bij de ene bodega gaan we de wijngaarden in, bij de andere zien we de fabrieksprocessen zoals het etiketteren en inpakken. We worden rondgeleid en krijgen een kijkje in de keuken. Ik vind het super interessant allemaal.
Na de rondleiding krijgen we nog wat verschillende wijnen te proeven. De excursie eindigt met een enorme tapaslunch die zo rond 15.00 uur meer dan welkom is na mijn ontbijt van 8.00 uur.

’s Avonds in het hostel zien we de een na de ander laveloos binnen strompelen. Er is blijkbaar een fietstocht die langs verschillende bodega’s leid en waar je zoveel wijn kunt proeven als je wilt. Onze excursie was een stuk serieuzer en ging meer over de achtergrond dan echt het proeven. Heel interessant maar wat meer wijnen proeven klinkt toch ook wel lekker, dus we besluiten morgen dezelfde fietstocht te gaan doen. Eens kijken hoe wij het er van af brengen.

We pakken de bus richting Maipu waar de meeste bodega’s te vinden zijn. We huren een fiets, krijgen een overzicht van de route en de te bezoeken bodega’s maar ook van likeur-, olijf en chocolaproeverijen en gaan op weg! Ik vind het maar een afgelegen en stil gedeelte en ben blij dat we samen zijn. Na best een lange fietstocht komen we bij de eerst bodega. Helaas mogen we niet naar binnen omdat we niet gereserveerd hebben. Teleurgesteld fietsen we het hele stuk weer terug en hopen dat we niet overal moeten reserveren. Maar nee hoor, de volgende bodega die we bereiken is zo goed als leeg. We kunnen kiezen voor een rondleiding met proeverij of alleen een proeverij. Uiteraard kiezen we voor het laatste en krijgen 4 verschillende wijnen te proeven.

We vervolgen onze weg naar de volgende bodega, een meer modernere versie, waar we kiezen voor op eikenhout gerijpte wijnen. Ze smaken echt super lekker. Onderweg naar de volgende bodega komen we intussen bekende fietsers tegen en er wordt inmiddels uitbundig gezwaaid en gegild naar elkaar. Ik vrees dat de alcohol hier ook een rol in speelt. En naarmate de dag vordert wordt het alsmaar gezelliger. We kletsen met veel medeproevers, bezoeken nog een likeur-, chocolade en tapenade proeverij en besluiten na 6 uur fietsen dat het mooi geweest is. Bij terugkomst bij de fietsverhuurder krijgen we nog een glas wijn aangeboden en komen we alle fietsers weer tegen. Het was echt een top dag! Flink aangeschoten, maar zeker niet laveloos, pakken we de bus terug richting Mendoza.

En dan is het alweer de laatste dag in Mendoza, wat vliegt de tijd! Het is zo warm vandaag (ruim 34 graden) dat we besluiten deze zondag met hapjes en drankjes de hele middag in het park te gaan liggen. Heerlijk helemaal niks doen! En dan komt er een eind aan mijn reis door Argentinië. Ik heb maar een klein gedeelte gedaan en baal nog steeds dat ik niet naar de Iguazzu Falls kan. Vlak voor mijn vertrek is mijn rondreis van Brazilië naar Peru gecanceld en heb ik een andere reis geboekt via Chili naar Peru. En dus neem ik de volgende dag de bus naar Santiago de Chile.

Ik ben natuurlijk een uur te vroeg en alles verloopt gelukkig vlekkeloos! De busreis naar Santiago is adembenemend. We rijden door met sneeuw bedekte bergen, heel onwerkelijk met 34 graden. Na ruim 8 uur kom ik aan in Santiago, pak een taxi en check in. Ik heb een privé kamer gereserveerd want na 8 weken een kamer delen; spullen zoeken in het donker, ‘s nachts naar de wc op een andere etage (zonder lenzen), wachten op de douche of slapen naast snurkende mannen in naar scheet en zweet stinkende kamers, ben ik toe aan iets anders!

Het blijkt echt een enorme suite te zijn met naast een 2-persoonsbed ook nog een 1-persoonsbed, een mega lcd tv met filmkanaal en eigen badkamer en toilet. Ik ben zo blij als een kind en voel me eindelijk weer eens de koningin! De komende 3 nachten ga ik heerlijk genieten van het alleen zijn want op 1 december start mijn georganiseerde rondreis. Aan de ene kant jammer dat er een einde komt aan het zelf regelen, maar aan de andere kant klaar om weer te gaan genieten van een groepsreis die me naar het einde van mijn reis gaat brengen. 8 weken gehad….nog slechts 6 weken te gaan….

Argentinie (Buenos Aires 2)

Vandaag ga ik terug in de tijd met een bezoek aan het vroegere Gaucholeven. 70 km buiten de stad gaan we naar een Estancia waar we om 11.00 uur worden ontvangen door ‘echte’ Gauchos met empanadas en een glas wijn. Dat het nog zo vroeg is lijkt niemand wat uit te maken, dus ook ik neem lekker een glas wijn. Ze noemen deze excursie niet voor niks een Gaucho Party.

Ik wandel rond in een museum met gebruiksvoorwerpen, gereedschappen en kleding uit de Gauchotijd. Ook is er een huis wat nog ingericht is in Gaucho stijl. Ik heb het al snel gezien en besluit om paard te gaan rijden. Dat was namelijk ook mogelijk en heb ik nog nooit gedaan. Ik heb geen idee of je überhaupt moet kunnen rijden maar ik sluit gewoon aan in de rij. Als ik aan de beurt ben word ik met behulp van een Gaucho op mijn paard gehesen. Hij geeft het paard een tik op z’n kont en daar ga ik! Een beetje krampachtig zit ik op het paard en ik heb geen idee wat ik moet doen. Het paard loopt een rondje van 20 minuten en zet me weer op de afgesproken plek terug af. Ik ben blij dat ik weer terug op de grond sta, maar ik kan het weer van mijn lijstje strepen. Zo kan wel een wijntje gebruiken en dat komt mooi uit want dat wordt de hele dag gratis geschonken.

Als lunch gaan we barbecueën waar de steak en chorizoworst uiteraard niet ontbreken. De flessen wijn worden open getrokken en we krijgen een tangovoorstelling. Ik raak aan de praat met een stel uit Noorwegen, Ecuador en Mexico. Ik ben gelukkig niet de enige die geen Spaans spreekt, maar met handen en voeten maken we elkaar duidelijk wat we willen zeggen. Ik beland met mijn Mexicaanse buurvrouw op de dansvloer en ook al kunnen we elkaar niet verstaan, wijn drinken, dansen en het naar ons zin hebben kan ook prima zonder. We sluiten de dag af met een Gaucho paardenshow en vertrekken met een kilo vlees en teveel wijn achter de kiezen voldaan weer richting de stad.

Met nog wat mist in het hoofd pak ik de volgende dag de bus richting El Tigre, een moerasachtig gebied wat hier blijkbaar een ‘must see’ is. We stoppen eerst in een klein stadje waar we rondwandelen. De gids vertelt het een en ander maar ik begrijp er weinig van. Ik heb geen idee wat er nu zo bijzonder moet zijn aan dit gebied. En als we de boot op gaan voor een tocht van een uur vraag ik me af waar iedereen foto’s van maakt. We varen over een bruine rivier met allemaal verrotte huisjes aan de kant. Heb ik misschien al te veel gezien in deze reis?

Ik raak aan de praat met een vrouw uit India, Mona genaamd, die er hetzelfde over denkt. Teleurgesteld keren we terug richting de stad en besluiten samen naar de bioscoop te gaan.
We lachen ons rot om de snurkende mannen in de zaal, al moet ik zeggen dat de film (Contagious) niet heel opbeurend is, en inderdaad wat slaapverwekkend. We sluiten de dag toch positief af met een bezoekje aan het terras, wat met 30 graden nog altijd zeer aangenaam is.

Ik heb nog 2 dagen te gaan in Buenos Aires en wil graag terug naar de wijk Palermo en wat rondwandelen in het centrum. Na wat moed te hebben verzameld besluit ik toch de metro te proberen richting Palermo. Vlak voor ik vertrek ontmoet ik Gregor uit Amsterdam die vraagt of hij mee mag. Nou komt dat even mooi uit! Dus op met de metro naar Palermo.

We wandelen via de Japanse tuin richting de dierentuin en besluiten naar binnen te gaan. Ook al heb ik al aardig wat dieren gezien in deze reis, een bezoekje dierentuin is altijd leuk. De rest van de middag hangen we rond in de mooie groene omgeving van Buenos Aires. En na al die avonden binnen zitten kom ik nu alsnog aan mijn trekken, want we gaan ’s avonds uit eten. Ik neem een heerlijke ‘Beef premium de lomo’ en laat zelfs de vegetarische Gregor zich de maaltijd goed smaken. Vergezeld van een heerlijke fles rode wijn rollen we bijna als laatste het restaurant uit.

De laatste dag in Buenos Aires…wat is de week snel gegaan! Ik loop samen met Gregor door het centrum via Theatre Colon richting Plaza de Mayo. Ik neem op gepaste manier afscheid van Buenos Aires door in Puerto Madero, hoe kan het ook anders, nog een laatste steak en een wijntje te nuttigen. En dan moet ik richting het busstation voor de nachtbus richting Mendoza.

De bus gaat om 19.45 uur en ik heb een taxi besteld voor 19.00 uur. Ik vraag me af of het wel op tijd is, ook al is het busstation 10 minuten verderop. Ik vraag de receptie om nog een keer te bellen dat de taxi ook eerder kan komen. Helaas is er om 19.00 uur geen taxi en ik krijg het een beetje warm als er om 19.10 nog steeds geen taxi is. De receptie belt nogmaals maar de taxicentrale zegt nu van niks te weten! Ik zeg tegen de receptioniste dat ik de straat op ga om een taxi aan te houden, maar ze staat er op om mee te lopen. Blijkbaar is het niet verstandig elke willekeurige taxi aan te houden. Maar juist als er 1 ding misgaat gaat alles mis, want er is nergens een lege taxi te vinden.

Als ik nog 20 minuten heb vinden we een taxi en ik gooi mijn spullen er in. Helaas rijd de taxi zich een straat verder vast in de file. Hij pakt er zijn krantje bij, terwijl ik op de achterbank een halve inzinking krijg. Ik wil niet in het donker op het busstation stranden met al mijn spullen!
Om precies 19.45 uur kom ik aan op het busstation en ik ren (althans hoe je dat ook noemt met 17 kilo op je rug) richting de bussen. Er komt een man op me afgelopen die vraagt waar ik moet zijn. Er staan wel honderd bussen op een rij, maar ik zie zo snel de mijne niet. De man gaat bellen en hangt op ‘de bus is 2 minuten geleden vertrokken’. Er gaat een gevoel van lichte paniek door me heen. Ik zie mezelf hier de hele nacht al zitten op het busstation met al mijn spullen.

De man blijft geeft me 2 opties. Of ik ga een hostel zoeken en boek een nieuwe bus voor morgen of ik ga de bus achterna in de hoop deze in te halen en alsnog aan boord te mogen. Als ik vraag hoe ik dat in hemelsnaam moet gaan doen zegt hij dat hij het kan regelen voor 300 peso.
Als ik ja zeg begint de man te rennen en ik probeer hem met die zware rugzak bij te houden. Ik heb echt geen idee waar we heen gaan, maar ik weet verder ook niets anders te bedenken dan hem te volgen. Hij pleegt weer een paar telefoontjes en zegt dat hij de busmaatschappij heeft gebeld dat we achter de bus aan gaan. We springen in zijn auto en met hoge snelheid vliegen we van links naar rechts over de snelweg…op zoek naar de bus.

Het lijkt echt een eeuwigheid te duren en ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik er bij zit want die man blijft maar zeggen ‘Take it easy!’. Na een half uur stoppen we bij een tolpunt omdat hij niet begrijpt dat we de bus nog niet hebben gevonden. Hij gaat weer bellen en zegt dat we de bus inmiddels achter ons hebben. We blijven wachten bij het tolpunt en ik vraag hem of hij bij me blijft, maar hij stelt me gerust dat hij nergens heen gaat.

Ik ga op zoek naar 300 peso maar kan (verdomme) maar 200 peso vinden. Waar is de rest gebleven? Mijn chauffeur wordt hier niet heel vrolijk van en ik haal alles uit mijn tas aan geld wat ik bij me heb; Argentijnse peso, Australische dollars en Chileense peso. Ik red het niet, maar hij wordt weer wat rustiger. Ikzelf ben inmiddels in alle staten.

Hij wordt weer gebeld en de bus blijkt nog verder achter ons te zitten dan we dachten, maar de buschauffeur is gebeld en hij gaat stoppen voor ons. Er biggelen wat tranen over mijn wangen van pure opluchting. En dan zie ik de bus en hij stopt! Ik word vriendelijk ontvangen en mijn chauffeur omhelst me en zegt voor de zoveelste keer dat ik me niet druk moet maken. Nou ik doe mijn best!

Aan boord van de bus krijg ik een avondmaaltijd met een glas wijn en er wordt een film opgezet. Als me dan ook nog een glas champagne gegeven wordt weet ik niet meer hoe ik me nu moet voelen. Maar ik drink alles lekker op en val in een diepe slaap en met geen ene rotcent meer op zak vertrek ik alsnog richting Mendoza.

Argentinie (Buenos Aires)

De vlucht naar Buenos Aires is lang, ruim 14 uur. Vreemd om rond 11.00 uur de lucht in te gaan en op dezelfde tijd weer te landen. Ik ben dan ook bang dat er een kleine jetlag aan vast zit.
Vanaf het vliegveld neem ik de bus naar het centrum, vanwaar ik met een pendelbusje naar mijn hostel word gebracht. Een beetje voorbereidend werk over transport vanaf het vliegveld werpt z’n vruchten af. Het kost me nog wel een paar keer vragen maar ik kom er uiteindelijk.

Het hostel bevindt zich op de 3^e verdieping (lang leve de 17 kilo bagage!). Een hele verandering na het hippe, nieuwe en moderne hostel in Sydney. Ik deel hier een kamer met 4 anderen, maar ook deze keer oogt de kamer leeg. Na een verfrissende douche ga ik de buurt een beetje verkennen. Geen idee waar ik ben en moet zijn, maar met een plattegrond komt het vast goed.

Ik loop naar buiten en moet wennen aan de wat armoedig ogende straatjes. Ik ga op zoek naar een bank maar na een uur rondwandelen heb ik nog niks gevonden. Ik voel me niet heel erg op mijn gemak. De Argentijnen kijken je continu aan en niet altijd even vriendelijk. Sommigen zien er ook heel duister uit en daar word ik zo als vrouw alleen niet heel blij van.

Een cultuurverschil tussen de vriendelijke en lachende Aziaten, de zakelijke en uiterlijk bewuste Australiërs (Sydney dan) en de glurende arrogante Argentijnen. Gefrustreerd en vermoeid kom ik terug in mijn hostel en barst op bed in tranen uit. Ik ben het enthousiasme even helemaal kwijt, heb geen fut om weer een nieuwe stad te moeten gaan verkennen en vind het doodeng tussen die Spaanstaligen. Voor het eerst in 7 weken wil ik even naar huis kunnen. Ik voel me ineens eenzaam en heel ver weg. Na uitgebreid contact met manlief thuis gaat het weer beter en ik neem het advies om te gaan slapen ter harte. Ook al is het pas 20.00 uur, ik zit er na 27 uur op zijn doorheen.

De volgende dag gaat het weer iets beter en ik zet mezelf er toe aan om wat te gaan ondernemen. Ik besluit een grote wandeling te gaan maken. Er zijn verschillende wijken (barrios) in Buenos Aires die los van elkaar interessant zijn. Ik zit zelf in het centrum (Retiro) en na een paar straten loop ik per ongeluk in een grote winkelstraat. Op mijn plattegrond zie ik 2 straten geel gemarkeerd, Lavalle en Florida, en ik bevind me in de laatste. Dit zijn de 2 grote winkelstraten in het centrum, vrij van verkeer. Het geeft me ineens weer een goed gevoel om in een drukke moderne straat te zijn. Ook de kleedjes op de grond met de souvenirs voelen zeer vertrouwd.

Ik loop richting Plaza de Mayo wat volgens mijn boek het hart van de stad is, ook wel bekend van de ‘dwaze moeders’. Het is een aangename route al valt het echte Plaza de Mayo me wat tegen. Ik loop verder maar raak de weg kwijt en ook meteen weer een beetje in paniek. Ik durf op straat niet goed op de kaart te kijken, dus vlucht ik een cafeetje in waar ik mijn eerste empanada laat smaken.
Na uitgebreid de plattegrond te hebben bestudeerd vervolg ik mijn weg richting San Telmo. Deze wijk doet wat Frans aan met de kinderkopjes en kleine huisjes. Ook hier voel ik me niet heel veilig en zie weinig tot geen toeristen. Ik beland op de Plaza Dorrego, een pleintje met kraampjes, terrasjes en waar live de tango wordt gedanst. Voor het eerst krijg ik een warm gevoel bij de stad. Ik loop vanuit San Telmo de nieuwe havenwijk Puerto Madero binnen. Dit is een stuk luxer met aan beide kanten van het water diverse restaurantjes. Ik geniet op het terras van een diner en een koud wijntje(s).

Op dag 3 hier in Beunos Aires ga ik een georganiseerde fietstocht maken. Op de folder uit het hostel staat dat je gewoon rond half 10 aanwezig moet zijn op Plaza San Martin en dat je daar een route kunt kiezen. Ik vraag me eerlijk gezegd af er iemand aanwezig zal zijn.
Zonder verwachtingen loop ik richting het plein en jawel er zijn en fietsen en mensen!
Ik vraag of ik mee kan, maar ik had blijkbaar toch moeten reserveren. Ik moet wachten tot alle gereserveerde fietsen weg zijn en zien wat er overblijft. Uiteraard komt een enorme grote groep Nederlanders af op de fietstocht. Maar het komt goed en met een klein clubje mensen gaan we de historische route fietsen. We komen weer langs dezelfde wijken maar deze keer voel ik me prima om mijn gemak en kan heerlijk genieten van de omgeving. Het is heel interessant om nu ook de historische achtergronden te horen.

Het enige nieuwe in de route is de wijk La Boca, maar vanwege het onveilige gevoel heb ik dat gisteren maar achterwege gelaten. En terecht, want de gids waarschuwt ons om alle camera’s in de tas te stoppen en niet zomaar te stoppen in de wijk tot we bij de hoofdstraat zijn. We rijden door een enorme getto en komen uiteindelijk aan in de hoofdstraat. Er ontpopt zich een soort Montmartre met gekleurde huisjes, kraampjes met souvenirs, geschilderde tekeningen, restaurantjes, tango optredens, noem het maar op. Het past totaal niet bij het La Boca beeld van 2 minuten geleden. We eindigen de tocht met een bezoek aan het voetbalstadion van de Boca Juniors, waar Maradonna ooit begonnen is.

Omdat de tocht me zo goed bevallen is besluit ik me aan te melden voor de fietstocht van morgen, maar dan langs de twee andere wijken (Recoleta en Palermo). Ik wil reserveren maar blijk een oude brochure te hebben, want kan het kantoor niet vinden. Ze zijn blijkbaar verhuisd. Ik gok het er dus weer maar op…en met geluk. Ik ben samen met alleen nog een Noors meisje Jennifer. De wijken Recoleta en Palermo zijn veel luxer en het is een prachtige tocht. We fietsen langs de metalen bloem, door verschillende parken, langs allerlei monumenten en uiteraard de begraafplaats in Recoleta waar ik het graf bezoek van Evita Peron. De begraafplaats lijkt wel een soort dorp met huizen. Het komt heel vreemd over om daar met een fotocamera rond te lopen, voelt een beetje respectloos. Ook in deze tocht is het leuk om alle achtergrondverhalen te horen, al heb ik wel het gevoel dat het afhankelijk is van de gids (of deze nu wel of niet Peronisme gezind is) hoe positief de verhalen zijn.

Na de fietstocht ga ik met Jennifer samen lunchen. En omdat ik ’s avonds niet de straat op durf heb ik besloten me tijdens de lunch maar te trakteren op heerlijke steak. Ik moet toch een keer die Argentijnse steak proeven! De rest van de middag zit ik weer op het terras in Puerto Madero, daar kan ik best aan wennen! Ik bestel een glas witte wijn en krijg een fles rode… Hmm misschien toch iets aan mijn Spaans doen, maar ach dit kan ook geen kwaad. Ik voel me weer helemaal de oude en plan de rest van mijn route. Boek wat excursies en verleng mijn verblijf hier. Ik begin het hier leuk te vinden en wil graag nog even blijven.