Na een busrit van 8 uur rijden we Phnom Penh binnen. Onderweg verbaas ik me nogmaals over de enorme overstromingen. Werkelijk alles staat onder water. Ik vraag me af of het in Nederland ook op het nieuws te zien is. Bij aankomst ga ik nog snel even met Kathy een hamburger eten ergens en snel slapen.

De volgende dag brengen we een bezoek aan Prison 21 (Tuel Sleng) voor de meesten wel bekend neem ik even aan. We hebben een Cambodjaanse gids die in de bus over zijn leven vertelt en broers en zussen is verloren ten tijden van Pol Pot. Ik vind het ongelofelijk hoe hij dit soort rondleidingen kan geven, dag in dag uit. Als we aankomen schrik ik me dood! Een verbrande man met misvormd gezicht stapt op ons af om te bedelen. Met kippenvel op mijn arm ga ik naar binnen, waar de kippenvel voorlopig nog wel even blijft.

Het eerste gebouw dat we binnen gaan zijn grote cellen waar de gevangenen zaten. Er staat een ijzeren bed met doos waar de gevangenen hun behoeften in deden. Met de bloedspetters letterlijk nog aan het plafond hangt aan de muur een grote foto van de vermoorde gevangene. Je ziet op welke wijze de gevangenen werden vermoord, hoofd ingeslagen, buik opengereten, omdat de bewakers zogezegd slim werden van het eten van lever.
In het volgende gebouw hangen de foto’s van alle gevangenen, mannen, vrouwen, maar voornamelijk kinderen. Er zijn in die paar jaar bijna 3 miljoen mensen of vermoord, overleden door ziekte of vermist. Als je in de stad om je heen kijkt zie je ook alleen maar jonge mensen. Bijna 60% is jonger dan 23 jaar.

Onze gids vertelt dat het doel van Pol Pot was om alle mensen met een opleiding te vermoorden, uit angst dat ze in opstand zouden komen. Dus werden de gevangenen ondervraagd waar hun vrienden en familie was. Uiteraard niet met eerlijke redenen. Als alle gegevens binnen waren werden ze naar de Killing Fields gebracht en vermoord. En om kogels te sparen werden ze doorgeslagen of gestoken.
Onder opgeleide mensen viel volgens Pol Pot uiteraard bijna iedereen, brildragers, mensen met een lichte huid, monteurs, noem maar op. Gaven de gevangenen geen gegevens dan werden ze op gruwelijke wijze gemarteld. Ze werden lange tijd met water bespoten of moesten voorover gebogen staan tot ze het bewustzijn verloren om vervolgens met hun hoofd in een bak vervuild water gedompeld te worden om weer bij te komen. Of de nagels werd uitgetrokken en bij vrouwen zelfs tepels afgerukt. Of de vrouwen moesten toekijken hoe hun baby tegen een boom kapot werd geslagen of omhoog gegooid en opgevangen met een mes. Op getekende afbeeldingen die gemaakt zijn door overlevenden zie ik de gruwelijke beelden. Ik word er zo misselijk van dat ik naar buiten loop.

Ook zien we kleine cellen waar de mannen zaten. Buiten lees ik het bord met daarop de regels. Ze mochten niet praten, moesten toestemming vragen om te plassen, te slapen of zelfs om te draaien. Af en toe werd de cel nat gespoten als zogenaamde schoonmaak en moesten de mannen staand wachten tot het vanzelf weer droog werd. De vrouwen zaten boven waar ze douches hadden. Ik denk heel even dat zij het beter hebben, maar dom van me. Ze werden continu verkracht en de bewakers wilden graag dat ze schoon waren. Ongelofelijk dat zulke mensen bestaan!

Als we alle gebouwen hebben doorlopen komen we buiten 1 van de overlevenden tegen die zijn verhaal in boekvorm verkoopt. Indrukwekkend…hij heeft het geld nodig, maar hoe kan iemand nog zo vaak op dit terrein terugkomen!

We vervolgen onze busrit naar de Killing Fields waar de gevangenen werden vermoord. We lopen langs massagraven met onthoofde lichamen, naakte vrouwen, etc. Het is zo gruwelijk, want je ziet de stukjes bot nog liggen op de grond. Als ik oog in oog sta met de boom waar de kinderen doodgeslagen werden word ik weer zo misselijk dat ik het terrein verlaat. Het hoort bij Cambodja, dus een bezoek waard, maar voor mij is het even genoeg geweest zo.

Op de terugweg vertelt de gids met een wat verwrongen glimlach dat de opgepakte leiders een goed leven hebben in de gevangenis. Terwijl de overlevenden hard moet werken om het hoofd boven water te houden. Wat een wereld! Maar onze gids zegt ‘That’s Cambodia’.
Ik kan het niet geloven…POLitical POTention noemen ze dat.

Nog diep onder de indruk bezoek ik ’s middags nog het Koninklijk Paleis, het Nationaal Museum en eet bij restaurant Friends waarmee ik meteen een bijdrage lever aan een goed doel. Ik sluit Phnom Penh af met een avondje eten en drinken met Peter en Sandy, die na Bangkok nu in Phnom Penh zijn. Het wordt uiteraard weer veel later dan gepland, maar erg fijn om even te kletsen over alledaagse dingen. Licht aangeschoten stapt de koningin weer in haar tuktuk terug naar het hotel. Op naar Sihanoukville voor 2 dagen rust en strand! Ik ben er aan toe!