Het is een lange eerste dag in Nha Trang als onze bus ons rond 6.00 uur ’s ochtends afzet. De kamers zijn nog niet klaar, dus we belanden gezellig met een hoop mensen op 1 bed om nog even te slapen. We worden door onze gids gewaarschuwd om niet alleen de straat op te gaan en waardevolle spullen mee te nemen. De avond ervoor zijn 2 meiden neergeslagen en beroofd. Nou dat klinkt zeer opbeurend en ik kan niet wachten om de stad in te gaan….

Nha Trang is net als Sihanoukville (Cambodja) een badplaats waar elke willekeurige backpacker zich voor 50 eurocent laveloos kan zuipen. Ook hier is het overal happy hour en krijg je gratis ‘buckets’ met drank. Ik lees ergens het ‘Whe dare you-drankje’en twijfel even of ik het zal nemen. Het is een emmer met 1 fles wodka, 2 flessen rum en een halve fles gin. Maar nee, toch maar niet. Ben ook ik dan eindelijk te oud geworden voor dit soort dingen?

Ik breng de rest van de dag door op het strand met een prachtig uitzicht op de bergen. Ik geniet van de zon en van de albino’s uit mijn groep, die met factor 50 alsnog geroosterd worden. Ik zie eindelijk een voordeel voor mezelf om omringd te zijn door Engelsen en Ieren. Ik geniet van de zon, het strand, het witte zand, de bergen en als ze ter plekke nog een verse fruitsalade gaan maken voor ons, voel ik dat vakantiegevoel weer in alle hevigheid terug komen.

Vanwege een groepsdip aan mijn kant sluit ik me de volgende dag aan bij de ‘nieuwen’ die een boottocht gaan maken. Reizen in een groep heeft zo zijn voor- en nadelen. Maar ik wilde perse een internationale organisatie om zoveel mogelijk buitenlandse mensen te ontmoeten, dus mag van mezelf niet mekkeren dat het soms vermoeiend is om dag in dag uit Engelse te spreken. Al moet ik zeggen dat dat inmiddels aardig goed gaat, al blijft het lastig om het tempo en de accenten te verstaan als de Ieren en Engelsen tegen elkaar praten. Maar 1 ding is zeker, ik spreek het straks vloeiend en snel!

Van een hele dag op een boot word ik al gelukkig, dus heb enorm veel zin in de boottocht. We brengen eerst een bezoek aan een aquarium waar ik echt enorme mooie en grote vissen zie, om vervolgens zelf de zee in te duiken en te zien dat ik tussen de nemo’s zwem. Even buiten beschouwing gelaten dat het snorkelmateriaal uit de prehistorie komt en mijn bril dus continu volloopt en ik meer dan 50 (kleine) kwallenbeten heb, is het zeker de moeite waard. We sluiten de dag af met een karaokefeest op de boot wat overgaat in een enorm dansfeest waarbij we vanaf de boot de zee in duiken waar gratis shotjes worden uitgedeeld. Ik neem net zoveel shotjes om de pijn van de 50 inmiddels nieuwe kwallenbeten te compenseren en besef dat ik misschien toch nog niet zo heel oud ben. ’s Avonds stappen we weer op de nachttrein richting Hoi An en ik slaap uiteraard als een roos.

En dan kom ik aan in het kleine stadje Hoi An. Een wereld van verschil met Saigon of Nha Trang. Dit pittoreske en vredige kleine stadje bestaat uit meer dan 400 kledingzaken waar je alles op maat kunt laten maken, jurken, pakken, blazers, noem het maar op. Ik wandel de eerste dag door de gezellige kleurrijke kleine straatjes. Het is er zo gezellig en de mensen zijn zo aardig, dat ik er helemaal blij van word.

En dan ga ik op zoek naar mijn jurk! Want wie Hoi An kan verlaten zonder een op maat gemaakt kledingstuk moet gek zijn. Met een voorbeeld op zak struin ik de straatjes af. Ik kijk mijn ogen uit. Er hangen zoveel mooie kleurrijke jurken en rokken en er zijn zoveel verschillende materialen om te kiezen. Ik vind een winkel waar ze mijn jurk kunnen maken! Ik kies in een catalogus ter plekke nog even voor een nieuwe voorkant. Ik heb nu zoveel voorbeelden gezien dat ik uiteraard weer van gedachte ben veranderd. Als ik mijn materiaal (zijde) heb gekozen verlaat ik helemaal hyper de winkel. Hoe blij kan een mensen worden van een jurk?? Morgen om 14.00 uur kan ik komen passen!

De volgende dag huren we met z’n 5-en fietsen en rijden naar het strand. Na een paar uur mogen we dan eindelijk richting de stad om alles te gaan passen. Twee jurken en twee broeken rijker verlaat ik als een dolgelukkige vrouw het plaatsje Hoi An, een walhalla voor de shopgoeroes. Wow wat een stad is dit! Ik kom hier zeker nog een keer terug. En zeker niet alleen vanwege de kledingzaken.

De volgende dag rijden we via de Hai Vanpas naar Hue. Een ruim 100 kilometer lange weg met scherpe bochten, hoog door de bergen met aan de andere kant de prachtige kustlijn. Het levert mooie plaatjes op. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een beetje verliefd aan het worden ben.