Vrijdag heb ik een rustdag en slaap ik heerlijk uit! ’s Middags maak ik een wandeling naar Paddy’s market waar ik het weer niet kan laten om souvenirs te kopen. Vervolgens loop ik via Tumbalong park naar het mooie Darling Harbour. Ik wandel daar de rest van de middag en geniet van het mooie weer, de boten, de haven en de gezellige sfeer.

De volgende dag mag ik weer vroeg op want ik ga vandaag op excursie naar de Blue Mountains. Ik word opgehaald met de bus en het is leuk om naast de stad ook wat meer te zien van de omgeving. De snelwegen, het verkeer, de berglandschappen en dorpjes.

Na een uur komen we aan bij het Featherdale Wildlife Park waar we een uur de tijd krijgen om rond te wandelen. En de tijd vliegt voorbij als ik tussen de kangoeroes sta en ze eten geef. De koala’s liggen nog te slapen, maar zien er aandoenlijk uit zo opgekruld in de bomen. Als ik ook nog kleine pinguïns rond zie waggelen, is mijn dag al goed! Deze dieren zie je niet elke dag! Of eerlijk gezegd, heb ik nog nooit eerder in het echt gezien.
Ik zie ook weer tientallen vleermuizen hangen, krokodillen zwemmen en nog veel meer interessante dieren. Op het eind zijn enkele koala’s ontwaakt, dus ik ga nog even snel op de foto voor we weer verder gaan.

We vervolgen onze reis richting de Wentworth Falls. Na 200 traptreden komen we uit bij een prachtig uitkijkpunt waar we de watervallen heel goed kunnen zien. Ook deze watervallen zijn weer adembenemend. Daarna rijden we door naar Echo Point, de uitkijkpost over de Blue Mountains en de Three Sisters. Onderweg vertelt de buschauffeur over het ontstaan van de Three Sisters, althans een van de veel verschillende versies. Het ligt er maar net aan welke Aboriginal je spreekt. Op Echo Point is ook een ‘echte’ Aboriginal aanwezig. Jammer dat het een toeristische attractie is geworden, maar goed, ook ik betaal hem een paar dollar voor een foto. Daarvoor zijn we immers hier.
Het uitzicht op de Three Sisters is prachtig. Ook is nu goed te zien dat er een blauwe gloed over de bomen hangt, voor wie het niet weet, vandaar ook de naam.

Na al dit moois gaan we naar het hoogtepunt van de dag ‘Scenic World’ vanwaar je met de trein of kabelbaan naar beneden kunt om door de Blue Mountains te wandelen. Er is een meisje dat graag naar beneden wil klimmen in plaats van met de kabelbaan of trein. De chauffeur vindt het echter niks dat ze alleen gaat en dus meld ik me als vrijwilliger om ook naar beneden te klimmen. Een beetje avontuur is nooit weg. We klimmen en dalen in anderhalf uur 1200 traptreden naar beneden en komen langs watervallen, stukken regenwoud, smalle bruggetjes en het is er prachtig!! En inderdaad we moeten ons af en toe goed vasthouden, maar het is zeker de moeite waard! We verbazen ons er over wat de anderen nu moeten missen. We hebben echt meerder gave uitzichten op de Katoomba watervallen. Beneden aangekomen is er helaas geen tijd meer om nog rond te wandelen en dus nemen we de steilste trein ter wereld terug naar boven. Eerlijk gezegd niet mijn ding, doodeng!

We sluiten de dag af met winkelen in het stadje Leura waar alles nog veel duurder is dan in het centrum en gaan aan boord van een cruiseschip waar we een uur lang rondvaren terug richting Sydney stad. Een prima dagje, maar een bezoek aan de Blue Mountains heeft eigenlijk wel wat langer nodig dan 1 dag. Toch nog maar een keer terug naar Australië dan…

En dan na een goede nachtrust ben ik er helemaal klaar voor. Ik ga vandaag de Harbour Bridge beklimmen! Hoewel ik er eerlijk gezegd niet aan moest denken, ben ik inmiddels in voor nog meer avontuur. Geen idee waar dat allemaal nog toe gaat leiden…
Ik heb gekozen voor de Discovery Climb, de binnenste ring, omdat je dan ook uitleg krijgt over de totstandkoming, het materiaal en de bevestiging van alles. Dat lijkt me wel interessant.
Als ik me meld krijg ik een tekening te zien wat we precies gaan doen en daarop zie ik dat we naast de binnenste ring ook verder omhoog gaan om ook daadwerkelijk over het hoogste punt van de brug heen te lopen. Met al 27 graden op de thermometer krijg ik het nog warmer!
We krijgen eerst allerlei instructies, moeten wat formulieren invullen en we worden voorzien van speciale pakken, veiligheidsgordels en een radio. Ik voel me meteen een professionele klimmer!

En dat gevoel is ook weer meteen verdwenen als we naar buiten lopen. We zijn al aardig op hoogte (niks vergeleken waar we heen moeten, maar toch) en ik kan door het rooster het water zien. Ik krijg nu al zweethanden. Pff waar ben ik aan begonnen. Onze instructeur vraagt ons wat er gebeurd als je nu naar beneden valt. En dat is gezien de hoogte een retorische vraag. Maar hij vertelt verder dat een bouwvakker naar beneden gevallen is en het toch overleefd heeft. Maar dat dat mede kwam doordat hij ook een duiker was en wel 3 gebroken ribben had en zijn schoenen in zijn benen doorboord waren. Heerlijk opbeurend verhaal, dus laten we gaan klimmen!

Ik vraag de instructeur of het nog veel enger gaat worden dan dit, maar nee dit is het engste. En raar, maar het is nog waar ook. De trappen naar boven zijn aan de onderkant dicht en dus zie je vrij weinig van de hoogte. Ik krijg weer wat lucht en kan ook daadwerkelijk genieten van de klim. En als we helemaal aan de top zijn, voel ik me super, hoe kan het ook anders. Niet alleen aan de andere kant van de wereld maar ook op de top van de Harbour Bridge. Het is letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van deze reis.

De laatste dag in Sydney wandel ik langs de kust van Cogee Beach naar het o zo bekende Bondi Beach. Er zijn verschillende ‘coastal walks’ te doen, maar het is op dit moment ook ‘Sculpture by the Sea’, vandaar dat ik voor dit traject kies. Het is een 3 uur durende wandeling langs verschillende stranden. Halverwege de route kom ik aan bij het stuk waar de sculpturen staan. De wandeling op zich is al prachtig, maar met al die bijzondere kunstwerken wordt het nog veel unieker. De rest van de middag lig ik op het drukke Bondi Beach, een goede afsluiter van deze korte vakantie.

En heel erg uitgerust ben ik niet, maar dat maakt me niets uit. Ik heb enorm genoten van het mooie Sydney. Ik zou echt nog wel langer willen blijven, maar dat gaat helaas niet wat morgenochtend vertrekt het vliegtuig alweer naar het laatste continent….Zuid-Amerika. En dat betekent afgelopen met het Engels, maar op naar het Spaans! Klaar voor de Argentijnse tango, de Argentijnse steak en niet te vergeten de Argentijnse wijn!

Hasta luego!

PS aan mijn Bergse collega John: ook bedankt voor de extra fotoruimte!