De vlucht naar Buenos Aires is lang, ruim 14 uur. Vreemd om rond 11.00 uur de lucht in te gaan en op dezelfde tijd weer te landen. Ik ben dan ook bang dat er een kleine jetlag aan vast zit.
Vanaf het vliegveld neem ik de bus naar het centrum, vanwaar ik met een pendelbusje naar mijn hostel word gebracht. Een beetje voorbereidend werk over transport vanaf het vliegveld werpt z’n vruchten af. Het kost me nog wel een paar keer vragen maar ik kom er uiteindelijk.

Het hostel bevindt zich op de 3^e verdieping (lang leve de 17 kilo bagage!). Een hele verandering na het hippe, nieuwe en moderne hostel in Sydney. Ik deel hier een kamer met 4 anderen, maar ook deze keer oogt de kamer leeg. Na een verfrissende douche ga ik de buurt een beetje verkennen. Geen idee waar ik ben en moet zijn, maar met een plattegrond komt het vast goed.

Ik loop naar buiten en moet wennen aan de wat armoedig ogende straatjes. Ik ga op zoek naar een bank maar na een uur rondwandelen heb ik nog niks gevonden. Ik voel me niet heel erg op mijn gemak. De Argentijnen kijken je continu aan en niet altijd even vriendelijk. Sommigen zien er ook heel duister uit en daar word ik zo als vrouw alleen niet heel blij van.

Een cultuurverschil tussen de vriendelijke en lachende Aziaten, de zakelijke en uiterlijk bewuste Australiërs (Sydney dan) en de glurende arrogante Argentijnen. Gefrustreerd en vermoeid kom ik terug in mijn hostel en barst op bed in tranen uit. Ik ben het enthousiasme even helemaal kwijt, heb geen fut om weer een nieuwe stad te moeten gaan verkennen en vind het doodeng tussen die Spaanstaligen. Voor het eerst in 7 weken wil ik even naar huis kunnen. Ik voel me ineens eenzaam en heel ver weg. Na uitgebreid contact met manlief thuis gaat het weer beter en ik neem het advies om te gaan slapen ter harte. Ook al is het pas 20.00 uur, ik zit er na 27 uur op zijn doorheen.

De volgende dag gaat het weer iets beter en ik zet mezelf er toe aan om wat te gaan ondernemen. Ik besluit een grote wandeling te gaan maken. Er zijn verschillende wijken (barrios) in Buenos Aires die los van elkaar interessant zijn. Ik zit zelf in het centrum (Retiro) en na een paar straten loop ik per ongeluk in een grote winkelstraat. Op mijn plattegrond zie ik 2 straten geel gemarkeerd, Lavalle en Florida, en ik bevind me in de laatste. Dit zijn de 2 grote winkelstraten in het centrum, vrij van verkeer. Het geeft me ineens weer een goed gevoel om in een drukke moderne straat te zijn. Ook de kleedjes op de grond met de souvenirs voelen zeer vertrouwd.

Ik loop richting Plaza de Mayo wat volgens mijn boek het hart van de stad is, ook wel bekend van de ‘dwaze moeders’. Het is een aangename route al valt het echte Plaza de Mayo me wat tegen. Ik loop verder maar raak de weg kwijt en ook meteen weer een beetje in paniek. Ik durf op straat niet goed op de kaart te kijken, dus vlucht ik een cafeetje in waar ik mijn eerste empanada laat smaken.
Na uitgebreid de plattegrond te hebben bestudeerd vervolg ik mijn weg richting San Telmo. Deze wijk doet wat Frans aan met de kinderkopjes en kleine huisjes. Ook hier voel ik me niet heel veilig en zie weinig tot geen toeristen. Ik beland op de Plaza Dorrego, een pleintje met kraampjes, terrasjes en waar live de tango wordt gedanst. Voor het eerst krijg ik een warm gevoel bij de stad. Ik loop vanuit San Telmo de nieuwe havenwijk Puerto Madero binnen. Dit is een stuk luxer met aan beide kanten van het water diverse restaurantjes. Ik geniet op het terras van een diner en een koud wijntje(s).

Op dag 3 hier in Beunos Aires ga ik een georganiseerde fietstocht maken. Op de folder uit het hostel staat dat je gewoon rond half 10 aanwezig moet zijn op Plaza San Martin en dat je daar een route kunt kiezen. Ik vraag me eerlijk gezegd af er iemand aanwezig zal zijn.
Zonder verwachtingen loop ik richting het plein en jawel er zijn en fietsen en mensen!
Ik vraag of ik mee kan, maar ik had blijkbaar toch moeten reserveren. Ik moet wachten tot alle gereserveerde fietsen weg zijn en zien wat er overblijft. Uiteraard komt een enorme grote groep Nederlanders af op de fietstocht. Maar het komt goed en met een klein clubje mensen gaan we de historische route fietsen. We komen weer langs dezelfde wijken maar deze keer voel ik me prima om mijn gemak en kan heerlijk genieten van de omgeving. Het is heel interessant om nu ook de historische achtergronden te horen.

Het enige nieuwe in de route is de wijk La Boca, maar vanwege het onveilige gevoel heb ik dat gisteren maar achterwege gelaten. En terecht, want de gids waarschuwt ons om alle camera’s in de tas te stoppen en niet zomaar te stoppen in de wijk tot we bij de hoofdstraat zijn. We rijden door een enorme getto en komen uiteindelijk aan in de hoofdstraat. Er ontpopt zich een soort Montmartre met gekleurde huisjes, kraampjes met souvenirs, geschilderde tekeningen, restaurantjes, tango optredens, noem het maar op. Het past totaal niet bij het La Boca beeld van 2 minuten geleden. We eindigen de tocht met een bezoek aan het voetbalstadion van de Boca Juniors, waar Maradonna ooit begonnen is.

Omdat de tocht me zo goed bevallen is besluit ik me aan te melden voor de fietstocht van morgen, maar dan langs de twee andere wijken (Recoleta en Palermo). Ik wil reserveren maar blijk een oude brochure te hebben, want kan het kantoor niet vinden. Ze zijn blijkbaar verhuisd. Ik gok het er dus weer maar op…en met geluk. Ik ben samen met alleen nog een Noors meisje Jennifer. De wijken Recoleta en Palermo zijn veel luxer en het is een prachtige tocht. We fietsen langs de metalen bloem, door verschillende parken, langs allerlei monumenten en uiteraard de begraafplaats in Recoleta waar ik het graf bezoek van Evita Peron. De begraafplaats lijkt wel een soort dorp met huizen. Het komt heel vreemd over om daar met een fotocamera rond te lopen, voelt een beetje respectloos. Ook in deze tocht is het leuk om alle achtergrondverhalen te horen, al heb ik wel het gevoel dat het afhankelijk is van de gids (of deze nu wel of niet Peronisme gezind is) hoe positief de verhalen zijn.

Na de fietstocht ga ik met Jennifer samen lunchen. En omdat ik ’s avonds niet de straat op durf heb ik besloten me tijdens de lunch maar te trakteren op heerlijke steak. Ik moet toch een keer die Argentijnse steak proeven! De rest van de middag zit ik weer op het terras in Puerto Madero, daar kan ik best aan wennen! Ik bestel een glas witte wijn en krijg een fles rode… Hmm misschien toch iets aan mijn Spaans doen, maar ach dit kan ook geen kwaad. Ik voel me weer helemaal de oude en plan de rest van mijn route. Boek wat excursies en verleng mijn verblijf hier. Ik begin het hier leuk te vinden en wil graag nog even blijven.