Vandaag ga ik terug in de tijd met een bezoek aan het vroegere Gaucholeven. 70 km buiten de stad gaan we naar een Estancia waar we om 11.00 uur worden ontvangen door ‘echte’ Gauchos met empanadas en een glas wijn. Dat het nog zo vroeg is lijkt niemand wat uit te maken, dus ook ik neem lekker een glas wijn. Ze noemen deze excursie niet voor niks een Gaucho Party.

Ik wandel rond in een museum met gebruiksvoorwerpen, gereedschappen en kleding uit de Gauchotijd. Ook is er een huis wat nog ingericht is in Gaucho stijl. Ik heb het al snel gezien en besluit om paard te gaan rijden. Dat was namelijk ook mogelijk en heb ik nog nooit gedaan. Ik heb geen idee of je überhaupt moet kunnen rijden maar ik sluit gewoon aan in de rij. Als ik aan de beurt ben word ik met behulp van een Gaucho op mijn paard gehesen. Hij geeft het paard een tik op z’n kont en daar ga ik! Een beetje krampachtig zit ik op het paard en ik heb geen idee wat ik moet doen. Het paard loopt een rondje van 20 minuten en zet me weer op de afgesproken plek terug af. Ik ben blij dat ik weer terug op de grond sta, maar ik kan het weer van mijn lijstje strepen. Zo kan wel een wijntje gebruiken en dat komt mooi uit want dat wordt de hele dag gratis geschonken.

Als lunch gaan we barbecueën waar de steak en chorizoworst uiteraard niet ontbreken. De flessen wijn worden open getrokken en we krijgen een tangovoorstelling. Ik raak aan de praat met een stel uit Noorwegen, Ecuador en Mexico. Ik ben gelukkig niet de enige die geen Spaans spreekt, maar met handen en voeten maken we elkaar duidelijk wat we willen zeggen. Ik beland met mijn Mexicaanse buurvrouw op de dansvloer en ook al kunnen we elkaar niet verstaan, wijn drinken, dansen en het naar ons zin hebben kan ook prima zonder. We sluiten de dag af met een Gaucho paardenshow en vertrekken met een kilo vlees en teveel wijn achter de kiezen voldaan weer richting de stad.

Met nog wat mist in het hoofd pak ik de volgende dag de bus richting El Tigre, een moerasachtig gebied wat hier blijkbaar een ‘must see’ is. We stoppen eerst in een klein stadje waar we rondwandelen. De gids vertelt het een en ander maar ik begrijp er weinig van. Ik heb geen idee wat er nu zo bijzonder moet zijn aan dit gebied. En als we de boot op gaan voor een tocht van een uur vraag ik me af waar iedereen foto’s van maakt. We varen over een bruine rivier met allemaal verrotte huisjes aan de kant. Heb ik misschien al te veel gezien in deze reis?

Ik raak aan de praat met een vrouw uit India, Mona genaamd, die er hetzelfde over denkt. Teleurgesteld keren we terug richting de stad en besluiten samen naar de bioscoop te gaan.
We lachen ons rot om de snurkende mannen in de zaal, al moet ik zeggen dat de film (Contagious) niet heel opbeurend is, en inderdaad wat slaapverwekkend. We sluiten de dag toch positief af met een bezoekje aan het terras, wat met 30 graden nog altijd zeer aangenaam is.

Ik heb nog 2 dagen te gaan in Buenos Aires en wil graag terug naar de wijk Palermo en wat rondwandelen in het centrum. Na wat moed te hebben verzameld besluit ik toch de metro te proberen richting Palermo. Vlak voor ik vertrek ontmoet ik Gregor uit Amsterdam die vraagt of hij mee mag. Nou komt dat even mooi uit! Dus op met de metro naar Palermo.

We wandelen via de Japanse tuin richting de dierentuin en besluiten naar binnen te gaan. Ook al heb ik al aardig wat dieren gezien in deze reis, een bezoekje dierentuin is altijd leuk. De rest van de middag hangen we rond in de mooie groene omgeving van Buenos Aires. En na al die avonden binnen zitten kom ik nu alsnog aan mijn trekken, want we gaan ’s avonds uit eten. Ik neem een heerlijke ‘Beef premium de lomo’ en laat zelfs de vegetarische Gregor zich de maaltijd goed smaken. Vergezeld van een heerlijke fles rode wijn rollen we bijna als laatste het restaurant uit.

De laatste dag in Buenos Aires…wat is de week snel gegaan! Ik loop samen met Gregor door het centrum via Theatre Colon richting Plaza de Mayo. Ik neem op gepaste manier afscheid van Buenos Aires door in Puerto Madero, hoe kan het ook anders, nog een laatste steak en een wijntje te nuttigen. En dan moet ik richting het busstation voor de nachtbus richting Mendoza.

De bus gaat om 19.45 uur en ik heb een taxi besteld voor 19.00 uur. Ik vraag me af of het wel op tijd is, ook al is het busstation 10 minuten verderop. Ik vraag de receptie om nog een keer te bellen dat de taxi ook eerder kan komen. Helaas is er om 19.00 uur geen taxi en ik krijg het een beetje warm als er om 19.10 nog steeds geen taxi is. De receptie belt nogmaals maar de taxicentrale zegt nu van niks te weten! Ik zeg tegen de receptioniste dat ik de straat op ga om een taxi aan te houden, maar ze staat er op om mee te lopen. Blijkbaar is het niet verstandig elke willekeurige taxi aan te houden. Maar juist als er 1 ding misgaat gaat alles mis, want er is nergens een lege taxi te vinden.

Als ik nog 20 minuten heb vinden we een taxi en ik gooi mijn spullen er in. Helaas rijd de taxi zich een straat verder vast in de file. Hij pakt er zijn krantje bij, terwijl ik op de achterbank een halve inzinking krijg. Ik wil niet in het donker op het busstation stranden met al mijn spullen!
Om precies 19.45 uur kom ik aan op het busstation en ik ren (althans hoe je dat ook noemt met 17 kilo op je rug) richting de bussen. Er komt een man op me afgelopen die vraagt waar ik moet zijn. Er staan wel honderd bussen op een rij, maar ik zie zo snel de mijne niet. De man gaat bellen en hangt op ‘de bus is 2 minuten geleden vertrokken’. Er gaat een gevoel van lichte paniek door me heen. Ik zie mezelf hier de hele nacht al zitten op het busstation met al mijn spullen.

De man blijft geeft me 2 opties. Of ik ga een hostel zoeken en boek een nieuwe bus voor morgen of ik ga de bus achterna in de hoop deze in te halen en alsnog aan boord te mogen. Als ik vraag hoe ik dat in hemelsnaam moet gaan doen zegt hij dat hij het kan regelen voor 300 peso.
Als ik ja zeg begint de man te rennen en ik probeer hem met die zware rugzak bij te houden. Ik heb echt geen idee waar we heen gaan, maar ik weet verder ook niets anders te bedenken dan hem te volgen. Hij pleegt weer een paar telefoontjes en zegt dat hij de busmaatschappij heeft gebeld dat we achter de bus aan gaan. We springen in zijn auto en met hoge snelheid vliegen we van links naar rechts over de snelweg…op zoek naar de bus.

Het lijkt echt een eeuwigheid te duren en ik heb eerlijk gezegd geen idee hoe ik er bij zit want die man blijft maar zeggen ‘Take it easy!’. Na een half uur stoppen we bij een tolpunt omdat hij niet begrijpt dat we de bus nog niet hebben gevonden. Hij gaat weer bellen en zegt dat we de bus inmiddels achter ons hebben. We blijven wachten bij het tolpunt en ik vraag hem of hij bij me blijft, maar hij stelt me gerust dat hij nergens heen gaat.

Ik ga op zoek naar 300 peso maar kan (verdomme) maar 200 peso vinden. Waar is de rest gebleven? Mijn chauffeur wordt hier niet heel vrolijk van en ik haal alles uit mijn tas aan geld wat ik bij me heb; Argentijnse peso, Australische dollars en Chileense peso. Ik red het niet, maar hij wordt weer wat rustiger. Ikzelf ben inmiddels in alle staten.

Hij wordt weer gebeld en de bus blijkt nog verder achter ons te zitten dan we dachten, maar de buschauffeur is gebeld en hij gaat stoppen voor ons. Er biggelen wat tranen over mijn wangen van pure opluchting. En dan zie ik de bus en hij stopt! Ik word vriendelijk ontvangen en mijn chauffeur omhelst me en zegt voor de zoveelste keer dat ik me niet druk moet maken. Nou ik doe mijn best!

Aan boord van de bus krijg ik een avondmaaltijd met een glas wijn en er wordt een film opgezet. Als me dan ook nog een glas champagne gegeven wordt weet ik niet meer hoe ik me nu moet voelen. Maar ik drink alles lekker op en val in een diepe slaap en met geen ene rotcent meer op zak vertrek ik alsnog richting Mendoza.