De eerste volle dag in Santiago start ik met een gratis wandelroute die langs alle belangrijke bezienswaardigheden voert. Tijdens het ontbijt in mijn hostel ontmoet ik Andreas uit Oostenrijk die met mee gaat. De tour duurt 4,5 uur en start op Plaza de Armas. We lopen verder langs verschillende musea, het oude congresgebouw, het overheidsgebouw, het operahuis en via het park Santa Lucia eindigen we in de Bellavistabuurt. Ik verbaas me erover hoe dichtbij alles is. En ik ben blij om te zien dat Santiago beschikt over veel gezellige restaurantjes en terrasjes, met name in de Bellavistabuurt. Na de lange tour ga ik met Andreas in deze buurt dan ook nog wat eten en drinken. ’s Avonds trek ik me weer terug in mijn suite en kijk wat films via het videokanaal. Nog steeds zo blij als een kind met deze enorme kamer!

De volgende dag lopen we naar San Cristobal om de tocht naar boven te maken. Een grote berg die uitkijkt over Santiago. Helaas is de ingang bij aankomst geblokkeerd vanwege stakende Chilenen. Ik neem vervolgens afscheid van Andreas die naar Valparaiso gaat en loop nog een paar uur rond in de stad. Ik voel me weer helemaal veilig en geniet weer van het rondwandelen door de stad. Het is echter 34 graden, dus veel te warm. De rest van de dag duik ik dan ook weer onder in mijn suite. Het bevalt me goed zo even wat privacy.

En dan is het alweer donderdag en moet ik mijn suite weer gaan verlaten. Ik neem de taxe naar mijn hotel, vanwaar de groepsreis start. Ik ga meteen naar het terras in Bellavista, want het echt veel te warm. Om 20.00 uur ‘s avonds hebben we groepsmeeting, ik ben erg benieuwd.

De groep bestaat uit 9 mensen, 7 vrouwen en 2 mannen die allemaal alleen reizen. Zo op het eerste gezicht een leuke en gezellige groep. En gelukkig niet alleen maar Engelse en Ieren, maar ook Australië, New Zealand en Israël. Na de meeting gaan we met z’n allen uit eten. Ik moet weer wennen om ’s avonds naar buiten te gaan. We eten om 22.00 uur ons diner, iets wat in Chili en op meerdere plekken in Zuid-Amerika heel normaal is.

De volgende dag ga ik met een klein groepje mensen uit de groep met de bus naar Valparaiso. En voor het in 2 maanden heb ik het KOUD! Het is vandaag 18 graden en dat is even omschakelen met de 34 graden van gisteren. Misschien dat ik vanwege de kou en de bewolking niet heel blij word van Valparaiso, want dit stadje staat op de UNESCO list.
Na een paar uur wandelen nemen we de kabelbaan naar boven voor een goed uitzicht. Als we boven aan komen wandelen we tussen de gekleurde huisjes waar Valparaiso om bekend staat. En dat geeft een heel ander beeld, helemaal als ook de zon nog doorbreekt en we langs allerlei souvenirkraampjes wandelen. Bij het zien van al de Alpaca sjalen en truien krijg ik voor het eerst het gevoel dat ik echt aan mijn laatste rondreis ben begonnen. Maar met het kopen ervan wacht ik nog even tot in Bolivia, daar ga ik mijn slag slaan…..

De volgende dag reizen we 6 uur lang naar de tweede bestemming; La Serena, een plaatsje aan de kust. Onze tourguide vraagt of er iemand wil gaan hardlopen de volgende morgen. Eindelijk! Na 9 weken heb ik iemand gevonden de en wil hardlopen en de weg weet! Dus de volgende morgen start ik met een loopprogramma waarin ik uiteraard veel te ver en veel hard loop. Ik wil me niet laten kennen dus na 50 minuten ben ik op sterven naar dood.
Ik neem een douche en val meteen weer in slaap.

De excursie van vandaag bestaat uit een fietstocht langs de kust van La Serena naar het plaatsje Coquimbo. De fietsen zijn voor het eerst van alle fietstochten splinternieuw en van zeer goede kwaliteit. Na anderhalf uur fietsen komen we aan, een aardig eindje fietsen dus. We kijken wat rond over het water, we zien bootjes en honderden pelikanen. Het restaurant waar we lunchen is helemaal versierd in kerststijl. Heel vreemd zo dit alles bij elkaar.

We vervolgen onze tocht met een terugweg van uiteraard weer anderhalf uur. Totaal gebroken kom ik aan. Dat was wel weer genoeg beweging voor 1 dag. Mijn rug doet zeer en ik heb krampen in mijn nek. Ik voel me eerlijk gezegd behoorlijk beroerd. Na weer een douche zie ik dat mijn schouders en nek zijn verbrand. Kan er ook nog wel bij!

’s Avonds gaan we met de bus naar een piscofactory. Pisco is de drank van Chili (of van Peru, daar zijn ze nog niet aan uit) die gemaakt wordt van druiven. Normaal gesproken wordt de drank geschonken als cocktail onder de naam Pisco Sour. We krijgen een rondleiding over het proces tot het maken van pisco, wat deels vergelijkbaar is met wijn. Pisco is verkrijgbaar in verschillende alcoholpercentages. Na de rondleiding krijgen we 4 verschillende pisco’s te proeven. Eentje van 67% alcohol waarbij mijn keel ongeveer doorbrand. De tweede is al beter en kan puur gedronken worden als een soort whisky, wat ook niet echt mijn smaak is. Ik weet echter wie er wel van houdt dus na afloop koop ik een fles. Nu maar hopen dat hij niet breekt in mijn rugzak de komende weken.De derde pisco is een soort baileys en de laatste een zoetere versie. Na afloop koop ik samen met Emily nog een fles van 67% troep…voor de koude dagen die nog gaan komen.

Na de piscofactory wandelen we nog rond in het stadje Vieuna. De krampen in mijn nek worden steeds erger en pijnlijker. Echt normaal bewegen is er niet meer bij. Ik heb het geluk dat een meisje uit de groep fysiotherapeute is. Na een behandeling gaat het enigszins weer wat beter. Na het diner vervolgen we onze weg naar een Astronomical Observatory. Daar hebben we een avond/nachtprogramma. Het is werkelijk prachtig! Via een enorme telescoop zie ik de maan van heel dichtbij, maar ook de planeten Jupiter en Venus. Ik zie de heldere ster Betelgeuze, die elk moment een supernova kan worden, wat betekent dat de ster explodeert. Ik vind het zeer interessant allemaal. Beetje jammer dat ik amper omhoog kan kijken. De pijn wordt steeds erger. Ik sluit de dag af met wat Chileense tijgerbalsem op mijn verbrande nek wat me terug doet denken aan de 67% pisco…. Gelukkig val ik meteen in slaap.

Als ik de volgende dag wakker word voel ik werkelijk elke spier in mijn lijf en ik loop er bij als een robot. Ik moet er hard om lachen, mijn eigen domme schuld. In La Serena kopen we nog wat grappige speeltjes voor op de zoutvlakten later deze week. En dan gaan we aan boord van onze bus die ons in 18 uur naar San Pedro de Atacama gaat brengen.
Op naar de desert….