Na een waardeloze busrit komen we aan in San Pedro de Atacama, een klein dorpje in de middle of nowhere. Alles is omgetoverd in een grote zandvlakte en ik voel meteen dat we aangekomen zijn in de woestijn. Het is nog vroeg in de ochtend dus we gaan ergens ontbijten. Het is vreemd om te zien dat alles hier op de begane grond plaatsvindt, geen enkel gebouw heeft een verdieping. Het maakt het geheel erg overzichtelijk. De restaurantjes zien er gezellig uit met de houten bankjes en stenen openhaard in het midden. Het doet me een beetje denken aan een skioord, maar dan zonder sneeuw.

Na een heerlijk ontbijt wandelen we door het kleine dorpje, langs de kerk, over een markt, door de kleine straatjes. Het ziet er gezellig uit. Aan het eind van de middag gaan we met z’n allen naar Moon Valley, een vallei die, zoals de naam zegt, iets weg heeft van een maanlandschap met scherpe pieken die gevormd zijn door de wind. Het bevindt zich op 2550m en is gevormd 22 miljoen jaar geleden. Onze tourguide Christian komt uit San Pedro en regelt dat zijn beste vriend ons brengt. Het is er erg koud en het waait erg hard. Toch is het uitzicht wederom adembenemend. We maken mooie foto’s en wachten tot de zonsondergang. Als de zon onder is gegaan en alle toeristen vertrokken zijn, komen de hapjes en drankjes op tafel die Christian en Filippe mee hebben genomen. De muziek gaat aan en het gevoel wat ik dan heb is waanzinnig! We drinken, dansen en genieten midden in de woestijn!

Na dit kleine feestje rijden we terug naar San Pedro en dineren we in een van de knusse restaurantjes met openhaard. Zo gezellig en lekker warm, want de temperatuur daalt ‘s nachts richting de 0 graden. We hebben er zin in dus na het eten feesten we nog even door tot in de kleine uurtjes thuis bij Filippe. Het is leuk om bij een echte local te zijn. Buiten maken we een vuurtje en dansen de salsa, in hoeverre dat nog gaat….

Ondanks de korte nacht gaan we de volgende morgen sandboarden. Het is een hele klim naar boven, maar het uitzicht is weer prachtig. Ik denk dat ik dat nog vaak ga zeggen. Boven aangekomen krijgen we de instructies van onze eigen tourguide die een sandboarder is. Het is even wennen en een beetje eng, maar ik krijg het voor elkaar om zonder te vallen 4 x keer naar beneden te boarden. Met 30 graden op het bolletje is het meer dan genoeg om 4 keer dezelfde berg te beklimmen. Compleet uitgeput, maar tevreden keren we terug richting hotel waar we een heerlijk middag vrij hebben.

De volgende dag is het tijd om de bus te pakken en de grens over te steken naar Bolivia. Daar gaan we ons voorbereiden op een 3-daagse tocht in 4x4 jeeps door de woestijn en de zoutvlakten. De grensovergang is een drama! We moeten meer dan 3 uur wachten om het land uit te mogen. Vervolgens rijden we een klein half uurtje verder om de grenspost van Bolivia te bereiken. Het is een kleine vervallen huisje met 2 mensen. Er is geen rij en binnen 5 minuten gaan we aan boord van onze jeeps. Met aan boord een Boliviaanse dame die de komende 3 dagen voor ons kookt. We binden de rugzakken op dak en gaan op weg, 3 dagen totaal afgesloten van de bewoonde wereld.

De eerste stop die we maken is bij Laguna Verde, een groen gekleurd meer. Rond het meer zie ik verschillende flamingo’s. Ik ben helemaal onder de indruk. De tweede stop van deze dag brengt ons bij een warmwaterbron waar we in het warme bad kunnen zwemmen. Met ongeveer 5 graden op de thermometer klinkt dat best aangenaam. Helaas moet ik het aan me voorbij laten gaan. We stijgen vandaag naar ruim 4000 meter en een enorme hoofdpijn is het resultaat. Een beetje pootje baden voelt gelukkig ook heerlijk. De volgende stop is bij geisers. Het stinkt er vreselijk en er komt een enorme warmte uit naar boven, maar het is weer een natuurverschijnsel wat ik nog nooit in het echt heb zien. Het blijft nog steeds heel onwerkelijk allemaal. De laatste stop van deze eerste dag is bij Laguna Colorada (red lagoon), een zout meer dat vanwege mineralen rood gekleurd is. Echt prachtig!

Na al deze natuurwonderen te hebben aanschouwd gaan we naar ons hostel. Het is een stenen krot met een paar bedden en helaas geen douche, maar ach dat past ook eerlijk gezegd niet in het plaatje. Terwijl we wachten op het avondeten gaan we ondertussen een potje kaarten. De drank komt op tafel en een gezellige avond ligt in het vooruitzicht. Helaas drink ik alleen maar cocathee om de hoogteziekte tegen te gaan en kruip om 20.00 uur mijn bed in. Hopelijk gaat het morgen beter.

En helaas begin ik de dag omgekeerd boven de pot, volgens onze tourguide hoort het er allemaal bij. Ik vraag me af waarom ik de enige ben die er last van heeft. Zwak??
Maar niks aan te doen we moeten weer verder. Vandaag gaan we weer een hele dag door de woestijn rijden en verschillende ‘stops’ maken. We stoppen bij prachtige rotsformaties en zien een werkende vulkaan of hoe je dat ook noemt.

Na weer een dag vol adembenemende natuur komen we aan bij ons Salt hotel, jawel helemaal gemaakt van zout. En als je van een stenen krot komt, zonder douche, worden je eisen al snel minder. En dus ben ik erg blij dat we warm water hebben, ook al moeten we er voor betalen en hebben we slechts 5 minuten. Ik voel me gelukkig weer een stuk beter, ook mede doordat de helft van de groep inmiddels ook doodziek is.

En dat is het alweer de laatste dag in de onbewoonde wereld. Vandaag gaan we naar de zoutvlakten.
De eerste stop is bij Isla Incahuasi, een eiland vol met cactussen. We klimmen naar boven, wat vanwege de hoogte nog niet meevalt. Na drie treden klimmen hangt mijn tong ongeveer op de grond. Zo vreemd om dat mee te maken, maar ook dat hoort erbij. Alvast een goede oefening voor de Inca Trail straks.

En dan is het eindelijk tijd voor de gekke foto’s op de zoutvlakten. We maken in ongeveer 2 uur tijd de meest gekke en grappige foto’s van elkaar. Het is bloedheet op de zoutvlakten en we verbranden dan ook allemaal, maar niemand die het in de gaten heeft.

En daarmee komt er een einde aan drie dagen zand en zout. We komen aan in Uyuni, genieten van ons luxe hotel en gaan met z’n allen onbeperkt pizza eten. We gaan daarna nog een drankje doen in de Extreme Fun Pub. Als we de menukaart krijg kunnen we kiezen uit allerlei lama cocktails…zoals Llama Latin Lover, Llama sperm of Sexy llama bitch. Ik kies de laatste en ik zal jullie besparen hoe dit gepresenteerd wordt. Het enige wat ik kan zeggen is dat de toon gezet is. Er komen allerlei Engelse en Amerikaanse drankspelletjes op tafel en de cocktails vloeien rijkelijk. Gelukkig kent onze tourguide de eigenaar en hoeven we niet om 01.00 uur naar huis, maar blijven we tot het licht wordt. Een bizarre, maar onvergetelijke avond.

De volgende dag pakken we de bus richting Potosi, de hoogste stad (in deze grootte) ter wereld, weer ruim 4000 meter hoog. Op naar de bewoonde wereld van Bolivia!