De eerste dag in Potosi start ik met een rondwandeling door de stad. Het is een klein stadje dat zich helemaal klaarmaakt voor kerst. Het lijkt wel een Christmas Wonderland met al die lampjes. Ik blijf het gek vinden want een kerstgevoel is wel het laatste wat ik heb. De belangrijkste attractie in Potosi zijn de mijnen. S’middags krijgen we een documentaire te zien over de mijnen maar ik ben zo moe dat ik mijn bed in kruip. De volgende ochtend ga ik ook niet mee op excursie naar de mijnen maar slaap ik heerlijk uit. Ik doe wat boodschappen in de stad en kruip weer terug in bed om de hele middag wat films te kijken en mijn blog te schrijven. Wat is dat heerlijk zeg!

Om toch nog iets te maken van mijn bezoek aan deze stad breng ik de volgende morgen een bezoek aan het muntenmuseum en ik moet zeggen dat het reuze interessant is. Er wordt tijdens de rondleiding wat verteld over de geschiedenis van Bolivia en we krijgen een kijkje in het maken van munten en hoe belangrijker het zilver is voor Bolivia.

Een korte busrit brengt ons naar de stad Sucre waar we voor het eerst sinds weken 3 nachten blijven. Heerlijk even niet reizen of tas inpakken, maar 4 volle dagen in dezelfde stad. We komen vroeg aan in Sucre en onze tourguide Christian wandelt met ons door de stad. Sucre staat bekend om de heerlijke chocola en ik zie inderdaad verschillende winkeltjes met chocola in de stad. Ik koop een doosje chocola als souvenir, hopelijk dat ook dit overleeft tot in Nederland. Verder lopen we door de kleine marktjes in de stad. Helaas moet ik nog even wachten tot in La Paz met het kopen van souvenirs. Aan het eind van de dag gaan we naar een reisbureau om excursies te boeken voor de komende dagen. Ik kies uiteindelijk om overmorgen te gaan quadrijden, maar voor morgen boek ik een heerlijke manicure, pedicure en massage. Ik zit nog steeds een beetje in de relaxmodus van Potosi dus waarom veranderen.

’s Avonds gaan we lekker uiteten en om 22.00 uur sluit ik aan bij een gratis salsales. Ik krijg meteen weer herinneren aan mijn fitnesstijd waarbij we op een rij de lerares moeten volgen. Ik blijf het moeilijk vinden om alles te onthouden, maar na een paar keer oefenen gaat het aardig. Al heb ik absoluut niet het bewegingsvermogen van een Zuid Amerikaanse danseres, maar goed.

De volgende dag is een rustige dag met mijn geplande manicure, pedicure en massagebehandeling. Het regent de hele dag, dus een mooi invulling van de dag. ’s Avonds gaan we uiteten in een restaurant dat beheerd wordt door Nederlanders en op de menukaart tref ik dan ook bitterballen, krentenbollen, appelflappen en zelfs Bosche bollen aan. Hmmm hier moet ik nog een keertje terug naar toe een dezer dagen….

De volgende morgen moet ik me klaarmaken voor een dagje quadrijden. We gaan met 4 man uit de groep (de rest gaat klimmen) en er sluiten nog 2 andere mensen aan bij de groep. We krijgen eerst instructies en moeten een proefrondje rijden. Ik heb een enorme quad vergeleken bij sommige anderen, maar hij rijdt prima. Ik vind het een beetje eng in het begin om met mijn quad door het Boliviaanse verkeer te crossen, maar het is gelukkig gewoon asfalt. Na een kwartiertje slaan we af en gaan we offroad quadrijden en dat is natuurlijk waarvoor we komen. We gaan berg op, berg af, door diepe sporen, plassen water, modder, noem het maar op. En hoe langer we rijden hoe meer we gewend raken en wat harder en wilder gaan rijden. Het landschap om ons heen is nog steeds adembenemend en het geeft weer een heerlijk gevoel om dit te doen. Aan het eind van de dag keren we terug en bij aankomst rijden we langs een vliegveld waar op dat moment een passagiersvliegtuig land. Wow, we kunnen het vliegtuig bijna aanraken! Het vliegt slechts enkele meters boven ons. We schrikken ons rot maar wow wat gaaf is dat!

De laatste dag in Sucre brengen we met de groep een bezoek aan een weeshuis. Vooraf hebben we geld ingelegd om een loopfietsje en wat andere producten te kopen die het weeshuis goed kan gebruiken. Het ziet er goed uit en ook de kinderen die er leven zien er goed verzorgd uit. Het blijft een zielig idee, helemaal als ik de slaapzaal van de baby’s in loop waar ongeveer 20 baby’s liggen te slapen. Ook zie ik 4 baby’s in een apart kamertje liggen met verwarming, Ik vraag waarom zij apart liggen en krijg te horen dat ze net een paar weken oud zijn en extra verzorging nodig hebben omdat ze net uit het ziekenhuis komen. Echt zo zielig! Ze zijn echt nog zo klein!
We helpen de vrijwilligers met het voeden van de baby’s en gaan daarna helpen met het eten geven van de wat ouderen kindjes. Na het eten spelen we nog met ze buiten en dan moeten ze gaan slapen en gaan ook wij weer richting het hotel.

De rest van de middag zit ik in het Nederlandse restaurant bitterballen te eten en te skypen met het thuisfront. s’Avonds nemen we de nachtbus naar La Paz, die ons daar in 14 uur gaat brengen. We komen rond half 8 in de morgen aan… In het hotel staat onze gids al te wachten die ons informatie gaat geven over de Death Road die we willen gaan fietsen. De activiteit staat gepland op maandag, de dag waarop we afscheid nemen van 2 groepsleden en we weer 7 nieuwe verwelkomen. Volgens de gids is het fietsen van de Death Road een adembenemende ervaring, niet alleen omdat het eng is maar ook omdat de omgeving heel mooi schijnt te zijn. We boeken de activiteit met z’n allen, maar we hebben eerst nog 2 dagen in La Paz op eigen gelegenheid. En dat betekent SHOPPEN! |

En dat doe ik dan ook uitvoerig! Ik koop een warme jas, handschoenen, muts en sjaal om mezelf goed warm te houden in dit koude gebied. Ik ben het inmiddels goed beu om het zo koud te hebben. s'Avonds gaan we naar de finale wedstrijd van Universidad tegen El Tigre, oftewel Sucre tegen La Paz. Compleet geschminkt en versierd gaan we op pad. Lang geleden dat ik in een voetbalstadion ben geweest maar na 5 minuten schreeuw ik al iuitbdunig mee voor El Tigre. Gelukkig gaan we dan ook met 2-0 winst naar huis.

De wekker gaat al om 6.00 uur s’ochtends, maar ik heb er zin in! Vandaag is het Death Road! We worden opgehaald en rijden met een busje naar het startpunt, maar liefst 4700 meter hoog.
Als we aan komen zien we bijna niets vanwege de wolken die in de bergen hangen. Het is ijs en ijskoud, maar we zitten ook in de Andes en zijn omringd door sneeuw. Het is lang geleden dat ik het zo koud heb gehad.

We ontbijten boven op de berg en krijgen onze professionele uitrusting toegewezen.
Compleet voorzien van motorpak, knie- en elleboogbeschermers klimmen we op onze mountainbikes en gaan eerst twee delen op asfalt afleggen voor we starten met de Death Road. Een soort oefenparcours. Het regent en de wegen zijn best glad. Het is alleen maar afdalen vandaag, maar vanwege de enorme snelheid is dat nog niet zo makkelijk. We moeten achter elkaar blijven fietsen en mogen ook niet praten of om ons heen kijken.

De groep valt al snel uiteen vanwege snelle en wat langzamere fietsers. Ik ga met een enorme snelheid naar beneden. Ik vind het doodeng! Maar aan de andere kant ook wel super machtig!
Ik heb geen gevoel meer in mijn handen en ik zie niet heel veel vanwege de regen en sneeuw. Na 5 minuten hebben we al de eerste stop. Langzaam komt er weer warmte in mijn handen maar de pijn die dat teweeg brengt is enorm! Een jongen uit de groep raakt tot 2 keer toe buiten bewustzijn en 3 anderen moeten vanwege duizeligheidsverschijnselen de bus in. Gelukkig voel ik me verder prima, al kan ik me goed voorstellen dat de kou, de hoogte en de adrenaline geen gezonde combinatie is. Een half uur later voelt het al een stuk warmer en wordt de omgeving ook steeds groener. Zo waanzinnig om alles zo te zien veranderen.

En dan zijn we bij de start aangekomen van de Death Road. We kopen een toegangskaartje en daar gaan we! Ik ben inmiddels gewend aan mijn mountainbike, maar moet heel erg wennen aan de kiezels en het zand. Dat is wel even heel wat anders dan het asfalt. En erger nog…de enorme afgrond die er nu is. Ik moet aardig mijn best doen om overeind te blijven door al die stenen en kiezels. Ik merk al snel dat je beter wat harder kunt gaan dan langzaam, maar het is toch best eng want heel hard remmen gaat niet goedkomen.

Na een uurtje fietsen ben ik helemaal in mijn element! De omgeving is fantastisch, de weg is gevaarlijk en smal, maar ik sluit aan bij de kopgroep en met hoge snelheid vliegen we naar beneden. Het is een beetje gokken hoe snel je kunt gaan en wanneer je moet remmen, maar hoe relaxter je fietst hoe beter. Dit moet voor de echte mountainbiker toch de ultieme droom zijn??? Ik vind het echt waanzinnig , ook al val ik bijna tot 3 keer toe, de kick is super!
Ik ben helemaal ingepakt dus vallen moet kunnen, het belangrijkste iswel om de afgrond te vermijden.

Na 6 uur fietsen komt er jammer genoeg een einde aan Death Road. We zijn inmiddels aangekomen in de Amazone en de temperatuur is inmiddels bijna 30 graden. We duiken in het zwembad, gaan heerlijk dineren en vieren dat we de Death Road hebben overleefd!
Beste activiteit van deze hele wereldreis! WAANZINNIG!!

En dan nemen we afscheid van de groepsleider, een aantal groepsleden en van Bolivia. Vanaf morgen gaan we met een uitgebreidere groep en nieuwe groepsleider beginnen aan het laatste deel van mijn reis….Peru. Het laatste land van de 9… Nog eventjes…